Archiwum Państwowe w Szczecinie Oddział w Międzyzdrojach

Jakiego dokumentu szukasz

Wybierz okres historyczny

Spróbuj inaczej

Wyszukiwanie zaawansowane Przeglądaj kolekcje
Adres:

Biała Góra 7

Międzyzdroje

72-500

Godziny otwarcia:

07:00 - 15:00 (poniedziałek)

07:00 - 15:00 (wtorek)

07:00 - 15:00 (środa)

07:00 - 15:00 (czwartek)

07:00 - 15:00 (piątek)

numer telefonu:
+48 91 328 25 51
numer fax:
E-mail:
bialagora@szczecin.ap.gov.pl
Strona www:
http://szczecin.ap.gov.pl/pl/Miedzyzdroje

Dzieje instytucji

Oddział Archiwum Państwowego w Międzyzdrojach został utworzony pod koniec 2009 r. Przejął on zasób i kontynuował działalność po zlikwidowanym w tym samym roku oddziale w Płotach. Płotowski oddział z kolei odziedziczył akta po Powiatowym Archiwum Państwowym w Gryficach.

Ostatnia z wymienionych placówek została powołana do życia 10 listopada 1954 r. Ze względu na trudności z pozyskaniem odpowiednich pomieszczeń na biuro i magazyny pracę rozpoczęła dopiero 6 grudnia 1954 r. Kłopoty lokalowe towarzyszyły gryfickiemu archiwum praktycznie przez cały okres jego istnienia. Podobnie jak kłopoty ze znalezieniem fachowej i stabilnej obsady personalnej. Pierwszym kierownikiem placówki był młody, zaledwie 19-letni maturzysta z Gryfic - Bernard Kapella. W Archiwum przepracował ponad 8 lat. W sierpniu 1963 r. zastąpił go – na pół roku - Antoni Paris. W marcu 1964 r., z powodu braku kadry, działalność PAP została zwieszona. Właściwość terytorialna Archiwum Powiatowego w Gryficach obejmowała obszar pięciu północnych powiatów województwa szczecińskiego: wolińskiego, kamieńskiego, gryfickiego, nowogardzkiego i goleniowskiego (od 1954 r.). W 1964 r. zasób Archiwum składał się z 62 zespołów (ponad 5.800 j.a.). Były to przede wszystkim akta organów samorządowych szczebla powiatowego, miejskiego i gminnego z lat 1945-1950 oraz kilkunastu instytucji gospodarczych z lat 1945-1955.

Ponieważ warunki lokalowe gryfickiego archiwum nie były zadowalające, Archiwum Państwowe w Szczecinie zainteresowało się projektem Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych pozyskiwania na cele archiwalne obiektów zabytkowych. Idea ta zrodziła się w 1957 r. i była o tyle interesująca, że środki na odbudowę i adaptację miały pochodzić nie z budżetu NDAP, ale ze Społecznego Funduszu Odbudowy Kraju i Stolicy. Na liście NDAP znajdował się Zamek Stary w Płotach. Choć budowla była zniszczona w ponad 60%, a Płoty nie były miastem powiatowym, to miejsce to zdawało się być idealną lokalizacją dla archiwum. Odbudowa renesansowego zamku trwała ponad 6 lat (1959-1965) i zakończyła się sukcesem.

Zamek stary w Płotach, ok. 1965 r.

Latem 1965 r. do Płotów przewieziono zasób PAP Gryfice. Zgodnie z zarządzeniem Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych z dniem 1 października 1965 r. Powiatowe Archiwum Państwowe w Gryficach zostało zlikwidowane, a utworzony został Oddział Terenowy w Płotach Wojewódzkiego Archiwum Państwowego w Szczecinie. Właściwość terytorialna nowego Oddziału objęła powiaty goleniowski, gryficki, kamieński, nowogardzki oraz woliński. W ciągu następnych dziesięcioleci obszar ten niewiele się zmienił. W 1976 r. powiększył się o miasto-gminę Resko, a w 1999 r. – o gminę Radowo Małe – obie przeniesione z obszaru działania Archiwum w Stargardzie Szczecińskim. Pierwszym kierownikiem płotowskiego archiwum był Józef Pluciński (do stycznia 1974 r.) Po nim stanowisko to objął – na prawie 16 lat - Jan Macholak. Ponieważ w 1988 r. powierzono mu funkcję zastępcy Dyrektora Archiwum Państwowego w Szczecinie, w grudniu 1989 r. obowiązki kierownika Oddziału AP przekazał Ewie Macholak. W latach 1991-2008 kierownikiem Oddziału była Renata Żuk, absolwentka archiwistyki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 2008-2010 obowiązki kierownika pełniła Iwona Gudkiewicz.

Decyzją Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych z dniem 1 grudnia 2009 r. Oddział w Płotach został zlikwidowany a zasób przeniesiony do nowo otwartej siedziby w Międzyzdrojach. Archiwum obecnie położone jest na terenie Wolińskiego Parku Narodowego (ok. czterech kilometrów od centrum Międzyzdrojów) i zajmuje cztery budynki po byłym kompleksie koszarowym Biała Góra. Terenem bezpośredniego działania Oddziału w Międzyzdrojach jest: m. Świnoujście na prawach powiatu, powiaty: kamieński, goleniowski, gryficki i część łobeskiego (gminy: Dobra, Resko). Placówka oprócz gromadzenia, przechowywania, opracowywania i udostępniania materiałów archiwalnych, zajmuje się również działalnością edukacyjną, która polega m.in. na organizowaniu lekcji archiwalnych dla dzieci i młodzieży szkolnej oraz wykładów. Od kwietnia 2010 r. kierownikiem Oddziału jest Dorota Sienkiewicz.

 

O zasobie

Zasób międzyzdrojskiego archiwum stanowią - z wyjątkiem spuścizn osób prywatnych - wyłącznie materiały archiwalne wytworzone po 1945 r., to jest po przejęciu Pomorza Zachodniego przez polską administrację.

Niewątpliwie do jednych z najważniejszych zespołów archiwalnych przechowywanych w magazynach Oddziału należą akta administracji państwowej ogólnej (starostw powiatowych, prezydiów powiatowych, miejskich i gromadzkich rad narodowych, urzędów gmin oraz urzędów miast i gmin, urzędów rejonowych) i specjalnej (m.in. urzędów skarbowych, inspektoratów szkolnych, jednostek organizacyjnych statystyki, Obwodowego Urzędu Informacji i Propagandy w Gryficach oraz Rejonowego Urzędu Likwidacyjnego w tymże mieście). Równie istotne są archiwalia wytworzone przez jednostki samorządu terytorialnego: akta powiatowych rad narodowych i wydziałów powiatowych, zarządów miejskich i miejskich rad narodowych, gminnych rad narodowych, urzędów gminnych i miejskich powołanych na mocy ustawy samorządowej z 1990 r. Reprezentowane są także akta wymiaru sprawiedliwości (sądów i prokuratur) oraz instytucji finansowych. W międzyzdrojskim archiwum znajduje się również dokumentacja wielu nieistniejących już zakładów pracy, chociażby Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich i Usług Rybackich "Odra" w Świnoujściu (największy zespół archiwalny liczący prawie 140 m.b.) czy Cukrowni "Gryfice" w Gryficach. Nie brakuje także akt odziedziczonych po Państwowych Gospodarstwach Rolnych czy wytworzonych przez sektor spółdzielczy (np. akta Spółdzielni Rękodzieła Ludowego i Artystycznego "Cepelianka" w Świnoujściu). Nieco inny charakter posiadają materiały archiwalne przekazane do archiwum przez Woliński Park Narodowy, nadleśnictwa i uzdrowiska w Kamieniu Pomorskim i Świnoujściu. Zasób uzupełniają akta wybranych szkół, jednostek kultury (np. akta muzeów regionalnych działających w Kamieniu Pomorskim i Wolinie), licznych towarzystw kulturalnych, organizacji o charakterze politycznym (np. akta komitetów Frontu Jedności Narodowej, rad Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego, zbiór wydawnictw i pism ulotnych NSZZ "Solidarność) i spuścizn osób prywatnych (świnoujścian: Zofii i Stanisława Kuglinów, Bohdana Gawła oraz Józefa Plucińskiego). Istotne zwłaszcza dla osób prowadzących badania genealogiczne są gromadzone przez archiwum koperty dowodów osobistych, a także indeksowany w ostatnich latach zbiór ksiąg meldunkowych.

Liczba zespołów na SwA

386

Liczba jednostek na SwA

92381

Liczba skanów na SwA

15005

Wielkość zasobu (m.b.):

871.1

Liczba monografii w bibliotece:

0

Powierzchnia magazynowa (m2):

874.8

Pojemność półek (m.b.):

0.0

Liczba wydawnictw ciągłych w bibliotece:

0

Liczba miejsc w pracowni naukowej:

8

Najciekawsze materiały

Brak kolekcji

angle-left Historia międzyzdrojskiego molo
Molo w Międzyzdrojach Międzyzdroje przez kilka stuleci były niewielką osadą, na którą składało się kilka rachitycznych chat oraz karczma, usytuowana tuż przy przecinającym wyspę trakcie handlowym. Mieszkańcy wsi trudnili się uprawą roli i hodowlą zwierząt, a z czasem także rybołówstwem. Warunki naturalne nie sprzyjały jednak osadnictwu – nadmorskie wydmy anektowały coraz większą przestrzeń, zmuszając tym samym międzyzdrojan do translokowania własnych domostw oraz karczmy, co nastąpiło na przełomie XVIII i XIX stulecia. Wszystko wskazywało na to, że w ciągu kolejnych kilku dekad Międzyzdroje po prostu znikną z mapy Pomorza. Na szczęście tak się jednak nie stało. Moda, która pojawiała się w Prusach w pierwszej połowie XIX w. na wyjazdy nad morze i zażywanie prozdrowotnych kąpieli, uratowała osadę od zapomnienia. Mało tego – przyczyniła się do jej przekształcenia w nowoczesny, tętniący życiem kurort, gdzie z dala od zgiełku przeludnionych miast można było podreperować własne zdrowie. O ile w 1847 r. Międzyzdroje odwiedziło 382 kuracjuszy, o tyle w roku 1894 r. naliczono ich już ok. 5000. Jak grzyby po deszczu zaczęły wyrastać pensjonaty i hotele, a także inne obiekty: kasyno, Dom Zdrojowy (obecnie Międzynarodowy Dom Kultury), restauracje, sklepy. Nie sposób sobie jednak wyobrazić prawdziwego kurortu bez molo, a to w Międzyzdrojach pojawiło się wyjątkowo szybko, bo już w 1885 r. i było jednym z pierwszych tego typu obiektów w północnej Europie. Przykładowo, nie tak odległe Świnoujście dorobiło się własnego morskiego pomostu dopiero trzynaście lat później. Molo z 1885 r. nie było zbyt okazałym obiektem, ale mimo to przyciągało do Międzyzdrojów rzesze urlopowiczów, zwłaszcza posiadających zasobne portfele berlińczyków. Międzyzdrojanie w podziękowaniu za wstawiennictwo przy rozbudowie przystani na pobliskim jeziorze Wicko, będącym częścią Zalewu Szczecińskiego, nadali mu imię niemieckiego cesarza Fryderyka III (Kaiser Friedrich Brücke). Pruski władca w 1867 r. gościł w Międzyzdrojach wraz z całą rodziną, co okazało się doskonałą promocją dla kurortu, o czym doskonale pamiętali jego mieszkańcy. W 1906 r. radca Bötther przekazał na budowę nowego molo 250 tys. marek. Zostało ono zbudowane jeszcze w 1906 r., a 1 lipca miało miejsce jego uroczyste otwarcie. Według różnych szacunków drewniana konstrukcja mierzyła od 300 do 370 m. Na jej końcu powstała kawiarnia. Pozwoliło to wczasowiczom na korzystanie ze spacerów także przy mniej sprzyjającej pogodzie. Wejścia na molo strzegły natomiast dwa pawilony w formie wieżyczek, między którymi znajdował się przeszklony pasaż. Molo wraz z kawiarnią było drugim po Domu Zdrojowym ważnym miejscem, wokół którego koncentrowało się życie towarzyskie uzdrowiska. W sezonie, ze Szczecina codziennie w południe wypływał parowiec, który po ok. czterech godzinach cumował przy międzyzdrojskim pomoście. W kolejnych latach międzyzdrojskie molo przechodziło bardzo burzliwe dzieje. Najpierw silny sztorm z 1913 r. zniszczył je prawie całkowicie - na szczęście rok później zostało odbudowane. Ale już w tym samym roku w obawie przed desantem wojsk Mikołaja II saperzy ze Świnoujścia wysadzili obiekt. W 1920 r. odbudowane molo mierzyło ok. 200 m, a więc było krótsze od poprzedniego o co najmniej 100 m. W okresie Polski Ludowej w 1954 r. po raz kolejny sztorm zabrał ze sobą prawie całą konstrukcję. Natomiast w 1961 r. pożar strawił secesyjny pasaż. W połowie lat 80. międzyzdrojskie molo było już w tak złym stanie, że władze miasta były zmuszone je zamknąć, a w 1989 r. rozebrać. Nie wyobrażano sobie jednak funkcjonowania uzdrowiska bez jego symbolu. Z tego powodu w 1994 r. rozpoczęto budowę nowego molo, tym razem o konstrukcji znacznie trwalszej - żelbetowej. Pierwszą jego część ukończono w 1995 r., drugą zaś pod koniec 2004 r. Obecnie międzyzdrojskie molo mierzy 395 m. Co roku korzysta z niego setki tysięcy zadowolonych urlopowiczów i kuracjuszy.

Udostępnij tą stronę na Twitterze, Facebooku i Google Plus