Mieczysław Stachiewicz szeroko opisuje historię swojej rodziny. Wspomina dom rodzinny. Dużo uwagi poświęca ojcu oraz jego bliskim relacjom z Marszałkiem Józefem Piłsudskim. Omawia wzajemne relacje panujące pomiędzy matką – Marią Sawicką, a jej siostrami. Omawia wykształcenie członków swojej rodziny, przedstawia ich losy wojenne i powojenne. Duża część wspomnień poświęcona jest okresowi wczesnego dzieciństwa spędzonego w przedwojennej Warszawie w okolicach Placu Saskiego i Alei Ujazdowskich oraz wakacji spędzanych w majątku wujostwa pod Dęblinem. Autor wspomina naukę w Szkole Podchorążych Rezerwy lotnictwa w Dęblinie oraz praktykę studencką z inwentaryzacji budownictwa w okolicach Puszczy Białowieskiej. Jest też opis tułaczki we wrześniu 1939 roku, prowadzącej z Rumunii przez Jugosławię, Grecję do Francji, a w ostateczności do Anglii. Duży fragment stanowią wspomnienia na temat nauki pilotażu w Wielkiej Brytanii, oraz służby w 301 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Pomorskiej”. Mieczysław Stachiewicz skrupulatnie opisuje swoje powietrzne zmagania i walkę z okupantem niemieckim. Wspomina również swoje zdziwienie i rozżalenie, że dostał rozkaz odkomenderowania na studia, podczas gdy nadal trwały działania wojenne. Spora część wspomnień poświęcona jest życiu powojennemu w Anglii. Autor kolejno opowiada jak poznał swoją przyszłą żonę i jej rodzinę, jak radzili sobie w pierwszych latach po wojnie, omawia także przebieg swojej pracy zawodowej. Nie brakuje również bardzo osobistych komentarzy autora dotyczących życia rodzinnego, relacji z teściami i wychowania dzieci. Autor poświęca także sporo uwagi okresowi, w którym przeszedł na emeryturę. Końcowa część wspomnień dotyczy rozważań na temat działalności Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. Mieczysław Stachiewicz przedstawia historię tej instytucji, omawia działalność i zadania Instytutu, który zwłaszcza w okresie PRL-u miał szczególną rolę do spełnienia w zachowaniu i utrzymaniu prawdy historycznej zniekształcanej w kraju. Przedstawia obecnych pracowników oraz ich bieżącą pracę. Szeroko omawia zbiory i pamiątki jakie są przechowywane w Instytucie. Na zakończenie wspomnień podsumowuje swoje życie rodzinne i zawodowe.

Mieczysław Józef Stachiewicz urodził się 21 maja 1917 roku w Warszawie. Jest synem gen. Juliana Stachiewicza, oficera wojny polsko-bolszewickiej, bliskiego współpracownika Marszałka Józefa Piłsudskiego, a następnie kierownika Wojskowego Biura Historycznego Sztabu Generalnego w Warszawie. Matka – Maria z domu Sawicka, była kurierką w I Brygadzie Legionów Polskich. Zajmowała się również pracą społeczną. W latach 1927-1931 Mieczysław Stachiewicz uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W 1931 roku jako czternastoletni chłopak wstąpił do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie, gdzie w 1937 roku zdał maturę, a następnie odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie. W kolejnym roku rozpoczął przeszkolenie w Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie, które ukończył jako plutonowy podchorąży lotnictwa. Po zakończeniu Szkoły Podchorążych, rozpoczął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Pod koniec sierpnia 1939 roku dostał przydział do 4 Pułku Lotniczego w Toruniu i rozpoczął ćwiczenia w Eskadrze Zapasowej. Podczas działań wojennych we wrześniu 1939 roku został ewakuowany wraz z całą eskadrą na tereny wschodnie kraju, skąd 17 września 1939 roku przekroczył granicę rumuńską i został internowany. Przebywał w obozie dla polskich oficerów m.in. w Calafat w Rumunii. Przez Jugosławię i Grecję uciekł do Francji. W czerwcu 1940 roku, po klęsce Francji, został ewakuowany wraz z tysiącami innych polskich żołnierzy do Wielkiej Brytanii. Przebywał m.in. w Blackpool, gdzie był ośrodek wyszkolenia ziemnego i obóz zborny dla lotników napływających z Francji. W Blackpool stopniowo przeprowadzano szkolenia i wykłady dla przyszłych lotników [1]. Latem 1940 roku doszło do podpisania polsko-brytyjskiej umowy, która regulowała tworzenie i działalność Polskich Sił Zbrojnych, m.in. jednostek lotniczych w Wielkiej Brytanii. Formowały się pierwsze dywizjony myśliwskie i wielu polskich pilotów służyło już w tych jednostkach. Formowały się także pierwsze dywizjony bombowe. Należał do nich Dywizjon Bombowy 301 „Ziemi Pomorskiej”, Dywizjon Bombowy 304 „Ziemi Śląskiej” i Dywizjon Bombowy 305 „Ziemi Wielkopolskiej” [2]. W skład tych jednostek wchodzili żołnierze – lotnicy polscy, którzy po klęsce wrześniowej różnymi drogami przedostali się do Francji, a po jej upadku do Wielkiej Brytanii. W czerwcu 1941 roku Mieczysław Stachiewicz rozpoczął regularny kurs pilotażu w Szkole Początkowego Szkolenia Pilotażu w Peterborough, następnie w Newton, potem w Bramcote. W kwietniu 1942 roku, po zakończeniu przeszkolenia bojowego, został przydzielony do 301 Dywizjonu Bombowego „Ziemi Pomorskiej” [3]. Od kwietnia do listopada 1942 roku wykonywał loty bojowe na stanowisku drugiego, a następnie pierwszego pilota – dowódcy załogi. Pierwszy lot bojowy odbył nocą z 5 na 6 maja 1942 roku nad Stuttgart, jako drugi pilot. Po raz pierwszy dowodził załogą w nocy z 3 na 4 czerwca 1942 roku podczas lotu nad Dieppe [4]. Mieczysław Stachiewicz wykonywał kilkakrotne loty nad niemieckie ośrodki przemysłowe, m.in.: Kolonię, Essen, Emden, Bremę, Saarbrücken, Frankfurt, Kassel. Były to miejsca bardzo niebezpieczne, silnie bronione przez artylerię lotniczą i niemieckie myśliwce. Po przeprowadzeniu 30 lotów bojowych został skierowany na roczny urlop wraz pozwoleniem rozpoczęcia studiów w Polskiej Szkole Architektury przy Uniwersytecie w Liverpoolu, którą ukończył w 1946 roku uzyskując dyplom inżyniera architekta. Pracę zawodową rozpoczął w brytyjskich biurach projektowych. Prowadził również własną praktykę architektoniczną. Karierę zawodową kontynuował, aż do przejścia na emeryturę w 1982 roku, wówczas mógł więcej czasu poświęcić pracy społecznej w polskich organizacjach społecznych i kulturalnych w Londynie. Działał m.in.: jako członek Związku Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego i w Stowarzyszeniu Lotników Polskich. W 1981 roku został członkiem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, a od 1984 roku prezesem tegoż Instytutu. Obecnie mieszka w Londynie. Został mianowany do stopnia podpułkownika Wojska Polskiego oraz udekorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, za wybitne zasługi dla Ojczyzny. Trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, Kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari. Przypisy: [1] Na podstawie wspomnień Mieczysława Stachiewicza: sygnatury 3/112/4, 3/112/6, 3/112/7, 3/112/8 [2] Mieczysław Stachiewicz, Moje pierwsze dziewięćdziesiąt lat, Warszawa 2008, s. 91. [3] 301 Dywizjon Bombowy „Ziemi Pomorskiej” utworzono oficjalnie 24 lipca 1940 roku na lotnisku RAF Bramcote na mocy rozkazu brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa z dnia 17 lipca 1940 roku, jako druga jednostka po bliźniaczym 300 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Mazowieckiej”. Załogę dywizjonów stanowili lotnicy, którzy po upadku Francji zostali ewakuowani do Anglii https://301.dyon.pl/txt/bibliografie.mieczysław.stachiewicz.html [dostęp: 11.02.2016] [4] http://www.polishairforce.pl/stachiewicz.html [dostęp: 17.02.2016]

taśmy