1. Dzienniki z podróży, szkicowniki, notatki, kalendarze 1872-1918; sygn. 1-39; 39 j.a. - dzienniki z podróży, szkicowniki, notatniki i kalendarze budowlane, notatniki dotyczące spraw technicznych. 2. Techniczny podręcznik konserwacji zabytków b.d.; sygn. 40-87 (sygn. 68a); 49 j.a. - opracowania dotyczące: budowy dachów, ścian, strychów, murów, sklepień, podłóg, ogrzewania wielkich budowli, widoki miast, informacje o materiałach budowlanych: złotnictwie, metaloplastyce, ceramice, glazurze, murarstwie, rzeźbie w drewnie, grafice, architekturze, malarstwie. 3. Historia niemieckiego budownictwa kamiennego b.d.; sygn. 88-107; 20 j.a. - manuskrypty dotyczące kościołów w Magdeburgu, Paderbornie, Hildesheim, Bambergu, Bergen na Rugii, Rostoku, Stralsundu, Choryniu, Doberanie, bawarskich kościołów i klasztorów w Monachium, Kempten, Ettal, Diessen, Oppenheim. 4. Inne pisma 1895-1899; sygn. 108-137; 30 j.a. - notatniki dotyczące: teorii ochrony zabytków, rzemiosła artystycznego i sztuki, malar-stwa na Śląsku, śląskiej sztuki ludowej, zapiski z podróży do Turyngii, Hesji, Bawarii, Szwabii i austriackiego Tyrolu, opisy zabytków nad jeziorem Bodeńskim, poprawki, uzupełnienia i indeksy. 5. Zeszyty akademickie 1876-1883; sygn. 138-147; 10 j.a. - notatki na tematy: filozoficzne, matematyczne, budownictwa. 6. Obce opracowania b.d.; sygn. 148-150; 3 j.a. - wypisy z dzieł różnych autorów dotyczące historii sztuki. 7. Sprawy finansowe 1884-1918; sygn. 151-159; 9 j.a. - konferencje ministerialne, zarządzenia, biblioteka ministerstwa kultury, wyższe szkoły techniczne. 8. Zebrane materiały 1907-1908; sygn. 160-168; 9 j.a. - wycinki z gazet, rysunki kościołów m.in. Wies (Górna Bawaria), Fritzlar, Heina, Sponheim, historia sztuki egipskiej, asyryjskiej i perskiej.

Hans Lutsch urodził się 13 II 1854 r. w Nowogardzie jako syn pastora. Po ukończeniu Gimnazjum Groeninga w Stargardzie Szczecińskim studiował na Akademii Budownictwa (Bauakademie) w Berlinie. Od 1880 r. pracował w Wyższym Państwowym Urzędzie Budownictwa (Staatliche Hochbauamt) w Kamieniu Pomorskim, zajmując się przede wszystkim renowacją tamtejszej katedry. W 1881 r. został członkiem Pomorskiego Towarzystwa Historyczno-Archeologicznego w Szczecinie i z ramienia tej organizacji podjął się wykonania katalogu zabytków rejencji szczecińskiej. Praca ta rozpoczęta przez Lutscha była kontynuowana następnie przez Hugo Lemckego, długoletniego przewodniczącego wspomnianego towarzystwa historycznego. W 1884 r. Lutsch zdał egzamin na rejencyjnego inspektora budowlanego (Regierungsbaumeister), przenosząc się wkrótce do Wrocławia, gdzie na polecenie ministerstwa oraz Związku Prowincjonalnego Śląska i Górnych Łużyc zajął się opracowaniem katalogu zabytków prowincji śląskiej. Po kilku latach pracy ukazały się katalogi zabytków: miasta Wrocławia (1886), rejencji wrocławskiej (1889), rejencji legnickiej (1891) oraz rejencji opolskiej (1894). W 1891 r. Lutsch został mianowany Prowincjonalnym Konserwatorem Śląska (Provinzialkonservator für Schlesien), który był pierwszy tego rodzaju urzędem w Prusach. W 1920 r. Lutsch przeszedł na emeryturę. Był autorem około 40 książek i artykułów dotyczących zabytków. Zmarł na atak serca 24 V 1922 r. w Bad Nauheim. Spuścizna Lutscha w postaci manuskryptów i maszynopisów należała początkowo do Pomorskiego Towarzystwa Historyczno-Archeologicznego, a następnie została przekazana jako depozyt do Archiwum Państwowego w Szczecinie. W 1925 r. archiwista Friedrich Granier uporządkował zespół i sporządził repertorium (Depositum Nachlaß Lutsch, Rep. 38 f). W 1943 r. zbiór Lutscha ewakuowano prawdopodobnie do Niepoględzia. Po wojnie zbiór, częściowo niekompletny (brak ok. 30 % z przedwojennego stanu), znalazł się w zasobie archiwum szczecińskiego.