1. Administracja cłami i podatkami [1786] 1826-1919 [1928]; 77 j.a. - wykazy podatków, portowe ordynacje celne, wyznaczanie szlaków handlowych i ich kontrola celna, składy celne, organizacja portu wolno cłowego w Szczecinie, handel i polityka celna ze Szwajcarią, Turcją, Rumunią, Monako, Serbią, Bułgarią, Szwecją, Brazylią, Kostaryką, Egiptem, Chile, Dominikaną, Nikaraguą, Urugwajem, Haiti, Salwadorem, Ekwadorem, Porto Rico, Wenezuelą, Kolumbią, Boliwią, wyspami Togo i Samoa, Ukrainą i Finlandią, taryfy celne na książki, obrazy, jedwab. 2. Monopol spirytusowy 1821-1919 [1929]; 4 j.a. - kontyngenty produkcji spirytusu, fabrykacja drożdży, alkohol na potrzeby aptek. 3. Monopol solny [1822] 1826-1919 [1921]; 16 j.a. - zwolnienia podatkowe z podatku solnego, zaopatrzenie przemysłu rybnego w sól przemysłową (rybacką). 4. Administracja skarbowa [1825] 1826-1919 [1928]; 50 j.a. - organizacja wewnętrzna dyrekcji ceł, tok czynności i uprawnienia naczelnego dyrektora, organizacja głównych urzędów celnych i podatkowych Darłowie (Rügenwalde), Kołobrzegu (Kolberg), Słupsku (Stolp), Stargardzie Szczecińskim (Stargard i/P.), Szczecinie (Stettin), Świdwinie (Schivelbein), Świnoujściu (Swinemünde), Wolgast, a także urzędów podatkowych i celnych w Białogardzie (Belgard), Bobolicach (Bublitz), Bytowie (Bütow), Chociwlu (Freienwalde), Dobrej Nowogardzkiej (Daber), Drawsku (Dramburg), Gartz a/O., Greifswaldzie, Gryficach (Greifenberg), Gryfinie (Greifenhagen), Jastrowie (Jastrow), Kamieniu Pomorskim (Cammin i/P.), Koszalinie (Köslin), Lęborku (Lauenburg), Miastku (Rummelsburg), Nowogardzie (Naugard), Richtenbergu, Sassnitz, Sławnie (Schlawe) i Widuchowej (Fiddichow). 5. Finanse [1799] 1826-1919 [1928]; 5 j.a. - sprzedaż akt na makulaturę, Bank Rzeszy, wykazy długu państwowego Prus i II Rzeszy, Instytut handlu morskiego (Seehandlungs- Institut), wymiana pieniędzy. 6. Urzędnicy pomocniczy Dyrekcji Ceł w Szczecinie 1859–1919; 3 j.a. 7. Budynki urzędów administracji skarbowej [1798] 1826-1919 [1924]; 16 j.a. - budynki w Wolgast (Licent Haus), Słupsku, organizacja stacji granicznej w Krzyżu (Kreuz), szkoła, budowa łodzi motorowo-żaglowej dla kontroli żeglugi na zatoce greifswaldzkiej, organizacja administracji celnej na granicy polskiej. 8. Pieczęcie służbowe 1840–1843; 1 j.a. 9. Urzędnicy administracji skarbowej [1812] 1826-1919 [1920]; 19 j.a. - wnioski o przeniesienia, przepisy o broni palnej (osobistej) dla urzędników kontroli granicznej, sprawy łapownictwa, nadania odznaczeń i awansów służbowych, powołanie do urzędników do wytyczenia nowej granicy Rzeszy. 10. Opłaty transportowe [1815] 1826-1919 [1922]; 42 j.a. - piloci portowi, pomiary statków i wyznaczanie opłat portowych, kłoda celna i most między Szczecinem i Dąbiem (Altdamm), budowa mostów na Dziwnie (Dievenow), opłaty za podniesienie mostu, taryfy portowe, opłaty za ruch między Rugią (Rügen) a stałym lądem, komunikacja ze Szwecją, opłaty za regularne połączenia. 11. Przepisy prawne [1787] 1826-1865; 12 j.a. - wprowadzenie ustawy o karach administracyjnych, organizacja sądów na Nowym Pomorzu Przednim , sądowe dochodzenia w urzędach celnych i podatkowych. 12. Opłaty stemplowe [1822] 1826-1871; 6 j.a. - wprowadzenie ustawy o opłatach stemplowych i jej nowelizacje, upadłość fabryki kart w Stralsundzie. 13. Administracja monopolem solnym na Pomorzu [1823] 1826-1871; 30 j.a. - włączenie monopolu solnego do kompetencji dyrekcji ceł, administracja podatkiem solnym, statystyki sprzedaży soli, kradzież soli, zakup i dystrybucja soli.

Do początku XIX w. administracja podatkami pośrednimi i bezpośrednimi w skali całego państwa znajdowała się w Prusach w gestii Generalnego Dyrektorium i Generalnej Dyrekcji Ceł i Akcyzy. Natomiast w każdej z prowincji była w kompetencjach kamer wojenno-skarbowych i prowincjonalnych dyrekcji ceł i akcyzy. W wyniku reform podjętych przez Steina i Hardenberga cała administracja podatkowa została przekazana Ministerstwu Finansów, a w prowincjach przejęły ją utworzone w 1809 r. urzędy rejencyjne. Miały one zarządzać wszystkimi podatkami pośrednimi i bezpośrednimi. Początkowo dla prowincji pomorskiej utworzono jedną Rejencję w Stargardzie. We wspomnianym urzędzie kompetencje skarbowe wypełniała deputacja finansowa oraz deputacja do sprawy akcyzy, ceł i soli. W późniejszych latach w nowo utworzonych rejencjach koszalińskiej i stralsundzkiej powołano podobne deputacje. Od 1817 r., po zreformowaniu organizacji wewnętrznej urzędów rejencji kompetencje podatkowe znalazły się w administracji wydziału II. Taka struktura zarządzania podatkami utrzymała się do 1825 r., kiedy to dokonano kolejnej reformy struktur administracji. Władze centralne z kompetencji rejencji wydzieliły wówczas zarząd nad podatkami pośrednimi oraz monopolami i dla nich powołały w każdej z prowincji osobne urzędy: Prowincjonalne Dyrekcje Podatków (Die Provinzial Steuer Direktion). Na Pomorzu urząd taki powstał 1 I 1826 r. w Szczecinie. Równocześnie na szczeblu niższym utworzono sieć głównych urzędów celnych i podatkowych podlegających dyrekcji prowincjonalnej. Zadaniem wspomnianych urzędów był pobór podatków pośrednich, głównie akcyzy, ceł, podatku od uboju zwierząt rzeźnych, a także podatków z monopoli: solnego, spirytusowego, tytoniowego i cukrowego. Dyrekcja prowincjonalna podlegała z kolei naczelnemu dyrektorowi podatków (General Steuer Direktor) w Ministerstwie Finansów w Berlinie. Zjednoczenie Niemiec w 1871 r. nie zmieniło struktury administracji podatkowej. W 1908 r. prowincjonalna dyrekcja podatków przyjęła nazwę Naczelnej Dyrekcji Ceł (Oberzolldirektion). Składała się ona nadal z trzech wydziałów: prezydialnego, ceł i podatków pośrednich oraz opłat stemplowych i podatku spadkowego. Urzędowi temu podlegało pięć głównych urzędów celnych w Kołobrzegu, Darłowie, Stralsundzie, Świnoujściu i Wołogoszczy, cztery główne urzędy podatkowe w Stargardzie, Szczecinie, Słupsku i Świdwinie oraz sieć kilkudziesięciu urzędów celnych i podatkowych. Poważne zmiany w dziedzinie administracji podatkami zaszły dopiero po zakończeniu I wojny światowej. Wówczas to w związku z przejęciem kompetencji skarbowych i podatkowych od krajów związkowych przez władze centralne Niemiec (ustawy z 10 IX i 13 XII 1919 r.) została powołana nowa struktura administracji podatkowej. Na najniższym szczeblu stworzono dla poboru podatków bezpośrednich i opłat skarbowych urzędy skarbowe (Finanzamt), a dla podatków pośrednich pozostawiono sieć głównych urzędów celnych (Hauptzollamt) oraz podległych im urzędów celnych (Zollamt) i granicznych komisariatów celnych (Grenzzollkommissariat). Instytucje te na szczeblu kraju związkowego lub w przypadku Prus prowincji podlegały krajowym urzędom skarbowym (Landesfinanzamt). Z kolei te ostatnie były nadzorowane przez Ministerstwo Finansów Rzeszy (Reichsfinanzministerium). Ponadto nadal istniało Pruskie Ministerstwo Finansów, któremu podlegała administracja katastralna i budowlana oraz utrzymanie administracji państwowej. Zgodnie z wspomnianą wyżej reformą w Szczecinie utworzono 1 X 1919 r. Krajowy Urząd Skarbowy, który administrował podatkami na terenie Prowincji Pomorskiej. W latach 1905–1907 do archiwum szczecińskiego trafiły pierwsze akcesje akt skarbowych przekazanych prowincjonalną dyrekcję podatkową. Jednakże część wspomnianych materiałów dotyczących salin w Kołobrzegu AP w Szczecinie musiało oddać Głównemu Urzędowi Górniczemu. W 1911 r. dyrekcja ceł przekazała kolejną partię archiwaliów. Gdy w 1919 r. zlikwidowano Naczelną Dyrekcję Ceł Prowincji Pomorskiej, jej registraturę przejął Krajowy Urząd Skarbowy w Szczecinie. Urząd ten w 1939 r. przekazał akta dyrekcji podatkowej i ceł do archiwum w Szczecinie. W czasie II wojny światowej część akt w nieznanych okolicznościach zaginęła.

W Landesarchiv w Greifswaldzie, Rep. 64 Provinzialsteuerdirektion, 3,5 m.b., z XIX w.