1. Dokumenty gryfińskie 1273-1734; 86 j.a. - nadające miastu posiadłości ziemskie, wolności handlowe, celne i targowe, prawo budowy mostów i grobli przez Międzyodrze, potwierdzające dawne przywileje, informujące o kupnie, sprzedaży i zastawie ziemi i lasów, licznych darowiznach, prawie patronatu nad kaplicą św. Jerzego, stanowisku wójta, dotyczące spraw kościelnych, długów, granic, jarmarków, spraw spornych z udziałem miasta, cechów, dóbr ziemskich. 2. Akta miasta Gryfina 1530-1942; 17 j.a. - księga ławnicza, wykazy dochodów i wydatków, rachunki kamery, spisy pobranych podatków, kwaterunki, reces graniczny, sprzedaż prawa połowu ryb państwu pruskiemu, budżety miasta.

Gryfino zostało lokowane w 1254 r. na prawie magdeburskim przez księcia pomorskiego Barnima I. Rozwój miasta był ściśle związany zarówno z handlem odrzańskim, jak i morskim. W latach 1280–1281 ośrodek uzyskał przywileje wolnego handlu na terenie całego Pomorza. W 1306 r. a następnie 1313 r. gryfińscy mieszczanie otrzymali pozwolenie na wybudowanie mostów przez Regalicę i Odrę oraz grobli przez Międzyodrze. Wzmianki z lat 1327 i 1334 wskazują, iż władzę w Gryfinie sprawowało już 12 rajców z burmistrzem na czele (wzmiankowany od 1332 r.). Jednocześnie zmniejszała się rola miejscowego wójta. W 1339 r. mieszczanom zezwolono na bicie własnej monety. W 1394 r. ośrodek był wymieniany jako członek Hanzy. W XV–XVI w. ludność Gryfina liczyła około 2000–2500 osób. Działały tu liczne cechy i funkcjonował port rzeczno-morski. W czasie wojny trzydziestoletniej miasto zostało całkowicie zrujnowane. Szczególnie dramatyczne wydarzenia miały miejsce podczas epidemii w 1625 r., która pochłonęła 1/3 mieszkańców. Po wymarciu dynastii Gryfitów (1637 r.) i podziale Pomorza (1653 r.) Gryfino dostało się w ręce Szwedów, którzy przekształcili je w przygraniczną twierdzę. W 1679 r. miejscowość znalazła się w granicach Brandenburgii, licząc zaledwie 600 mieszkańców. Dopiero XVIII w. przyniósł ośrodkowi stabilizację gospodarczą. Rozwinęło się wówczas szewstwo i tkactwo, a trzy razy w roku odbywały się tu jarmarki. Ludność miasta wzrosła z 1807 osób w 1724 r. do 2680 osób w 1784 r. Wprowadzona na początku XIX w. nowa ordynacja miejska (1808 r.) oddała władzę w Gryfinie w ręce, pochodzącej z wyborów, rady miejskiej, z której wyłaniano później magistrat (właściwy organ wykonawczy). Pracę magistratu wspierały wyspecjalizowane deputacje miejskie. W XIX w. w ośrodku nastąpiło prawdziwe ożywienie ekonomiczne. Powstały wówczas fabryki: chemiczna, mydła, konserw, kapeluszy, maszyn oraz łożysk. Ożywiła się również żegluga odrzańska. W 1877 r. miasto otrzymało połączenie kolejowe ze Szczecinem i Chojną. Wraz ze wzrostem gospodarczym następował przyrost ludności Gryfina: w 1816 mieszkało tu 3569 osób, w 1857 r. 5187 osób, w 1900 r. 6473 osoby, w 1925 r. 8227 osób, w 1939 r. 9855 osób. Do 1939 r. władze miejskie przekazały do archiwum szczecińskiego jedynie zbiór dokumentów pergaminowych, które podczas II wojny światowej trafiły do Goslar, skąd po 1945 r. zostały rewindykowane. Natomiast akta zostały przejęte przez polską służbę archiwalną po 1945 r. z registratury urzędu.

W Landesarchiv w Greifswaldzie, Rep. 2 Städtische Urkunden Greifenhagen, 6 j.a., z lat 1254, 1588–1784. Zdigitalizowane sygn. 1-87