1. Dokumenty pergaminowe 1602-1755; 17 j.a. - nadanie i potwierdzenia praw miejskich (Piotr Potulicki, Zygmunt III, Władysław IV, Jan Kazimierz, Ludwika Maria, Michał Korybut Wiśniowiecki, Jan III Sobieski, August II Mocny), zwolnienie z uczestnictwa w żniwach w folwarku Łubieńskim i potwierdzenia tego przywileju, nadanie prawa do odbywania corocznego jarmarku i cotygodniowych targów, obniżenie opłat pobieranych od mieszczan i liczne potwierdzenia tegoż dokumentu, granice posiadłości miejskich. 2. Administracja ogólna 1602-1928; sygn. 1-29; 29 j.a. - księgi miejskie, sądowe, poboru czopowego i hiberny, protokoły, zarządzenia władz pruskich, odpisy przywilejów miasta, wybory władz miejskich, przepisy dotyczące lasów, budowa szkoły katolickiej i domów mieszkalnych, mianowania nauczycieli, utrzymanie sądu miejskiego, sądownictwo cechowe, posiadłości ziemskie miasta, dzierżawa dochodów osiąganych przez miasto z jarmarków. 3. Rzeźnia miejska 1888-1933; sygn. 30-35; 6 j.a. - dzierżawa i rozbudowa rzeźni, strażnicy, finanse. 4. Nadzór policyjny 1821-1928; sygn. 36-5217 j.a. - kontrola nad jarmarkami i targami, sprawy mieszkaniowe, statuty cechowe, kwaterunki, straty poniesione z tytułu obecności wojsk napoleońskich, szkoła żydowska i nauka judaizmu, naprawy nawierzchni ulic, nauka rzemiosła, hipoteka posiadłości wiejskich, zebrania rady, przypadki zgonów nieletnich, sprawy ślubów.

We wczesnym średniowieczu tereny, na których powstało później Jastrowie, były zalesionymi i słabo zaludnionymi obszarami pogranicza wielkopolsko-pomorskiego. Na przełomie XIII i XIV w. ziemie te dostały się pod panowanie brandenburskie, a następnie w czasach Kazimierza Wielkiego wróciły do Polski. Pierwsza wzmianka o Jastrowiu, jako królewskiej wsi, pochodzi z 1363 r. Według lustracji z 1565 r. było tu tylko pięć domów. W tym czasie wspomniana wieś wchodziła w skład starostwa ujskiego. Dopiero w 1602 r. starosta Piotr Potulicki nadał Jastrowiu magdeburskie prawo miejskie, co w roku następnym potwierdził osobnym dokumentem Zygmunt III Waza. Nowe miasto liczyło wówczas około 800 mieszkańców. Odtąd władzę sprawował wybierany przez mieszczan, a następnie zatwierdzany przez starostę burmistrz, mający do pomocy czteroosobową radę miejską. W drugiej połowie XVII w. miasteczko na skutek niepokojów i wojen mocno podupadło (w 1697 r. mieszkały tu tylko 133 osoby). Dopiero XVIII w. przyniósł Jastrowiu ożywienie gospodarcze. Szczególnie intensywnie rozwijało się wówczas tkactwo, a obok niego krawiectwo i szewstwo (w 1789 r. 123 tkaczy), nadając osadzie charakter rzemieślniczo-przemysłowy. Po pierwszym rozbiorze Polski (1772 r.) miasteczko znalazło się w granicach monarchii pruskiej. Nowa ordynacja miejska (z 1808 r.) pozwoliła mieszkańcom Jastrowia na wybór osiemnastoosobowej rady miejskiej, z której wyłoniono magistrat z burmistrzem na czele. W ciągu XIX i pierwszej połowy XX w. miasto umocniło pozycję jako ośrodek rzemieślniczy. Działało tu wówczas 119 warsztatów szewskich, 81 sukienniczych, 21 kowalskich, 19 krawieckich i 16 stolarskich oraz fabryki: cygar, mebli i obuwia. W 1878 r. Jatrowie uzyskało połączenie kolejowe ze Szczecinkiem, w 1879 r. z Piłą, w 1908 r. z Czaplinkiem, w 1914 ze Złotowem. W tym czasie wzrastała również jego ludność, wynosząc: 4645 osób w 1871 r., 5418 osób w 1900 r., 5538 w 1925 r. oraz 5895 osób w 1939 r. Akta miasta zostały przekazane archiwum szczecińskiemu w 1939 r. W okresie II wojny światowej archiwalia te ewakuowano do Ralswick, skąd po 1945 r. trafiły do obecnego Landesarchiv w Greifswaldzie. Natomiast dokumenty i akta obecnie znajdujące się w archiwum szczecińskim odnaleziono w 1953 r. w państwowej zbiornicy makulatury w Wałczu.

W Landesarchiv w Greifswaldzie, Rep. 38b Jastrow, 4 j.a., z lat 1788–1927. Zdigitalizowane sygn. 1-17