Kupno i sprzedaż ziemi, opłaty od połowu ryb, kolej i drogi, budowa pomników, poczta, organizacje i fundacje działające na terenie miasta, podania i zezwolenia budowlane, z lat 1816–1941, 12 j.a.

We wczesnym średniowieczu na półwyspie wrzynającym się w wody jeziora Morzycko powstał obronny gród, a kilometr od niego niewielka osada. W XIII w. obszar, o którym mowa znalazł się w granicach Brandenburgii. Lokacja miasta nastąpiła tu najprawdopodobniej przed 1307 r., od tego czasu bowiem miejscowość była w źródłach regularnie określana jako „civitas”. W latach 1402–1454 Moryń znalazł się przejściowo we władaniu krzyżackim, a następnie powrócił do Brandenburgii. W 1433 r. miasteczko zostało doszczętnie zniszczone przez Husytów, co zahamowało jego dalszy rozwój. Podstawą egzystencji mieszczan stało się rolnictwo, hodowla i rybołówstwo w wodach jeziora. Od końca XV w. w Moryniu co roku odbywały się trzy jarmarki na bydło i konie oraz cotygodniowe targi. Z niewielkim ożywieniem gospodarczym spotykamy się tu dopiero w XIX i na początku XX w. W miasteczku pracowała wówczas gorzelnia, dwie duże piekarnie, kilkanaście zakładów rzemieślniczych. W 1892 r. osada otrzymała połączenie kolejowe z linią biegnącą ze Szczecina do Kostrzyna. Niezbyt dynamiczny rozwój ekonomiczny potwierdza stagnacja demograficzna Morynia. Jego ludność wynosiła bowiem: 1803 osoby w 1790 r., 1939 w 1816 r., 1350 w 1857 r., 1261 w 1900 r., 1348 w 1925 r. oraz 1230 osób w 1939 r. Przechowywane w Szczecinie akta miasta Morynia zostały przejęte po 1945 r. przez polskich archiwistów z registratury urzędu.