Jurysdykcja i sądownictwo, kasa kościelna, fundacje, nauczyciele, sprawy paszportowe, przeciwpożarowe, policja budowlana, cechy krawców, stolarzy, kołodziejów i tokarzy, z lat 1739–1889, 18 j.a.

W XIII w. na terenie późniejszego Polanowa wzniesiono gród obronny, strzegący najpewniej południowo-zachodniej granicy ziemi sławieńskiej. W drugiej połowie XIII w. wspomniane grodzisko było przejściowo własnością biskupów kamieńskich, a następnie pomorskiego rodu Święców. W 1313 r. gród wraz z osadą i okolicą został przez Warcisława IV włączony do księstwa słupskiego. Prawdopodobnie około 1350 r. Polanów otrzymał prawa miejskie. W 1474 r. osada z rąk książąt pomorskich (Eryka II) przeszła w ręce rodziny von Glasenapp. W tym czasie Polanów był niewielkim miasteczkiem żyjącym z rolnictwa, hodowli i eksploatacji lasów. Wojna trzydziestoletnia doprowadziła miejscowość do całkowitej ruiny. W XVIII w. w mieście rozwinęło się sukiennictwo. W ciągu XIX i pierwszej połowy XX w. Polanów stał się ostatecznie lokalnym centrum handlowo-rzemieślniczym. Rozwinął się tu również drobny przemysł reprezentowany przez niewielką hutę szkła, fabryczkę maszyn, cegielnię, browar i stolarnię. Wzrost gospodarczy ułatwiało wybudowanie linii kolejowych łączących Polanów ze Sławnem (1897 r.), Koszalinem (1898 r.), Bobolicami (1903 r.) oraz Słupskiem (1921 r.). W omawianym okresie wzrosła również liczba mieszkańców miasta, wynosząc: 913 osób w 1816 r., 1444 osoby w 1857 r., 2445 osób w 1900 r., 3472 osoby w 1925 r. i 3631 osób w 1939 r. Akta miasta Polanowa przekazywano do szczecińskiego archiwum w dwóch akcesjach w latach 1897 i 1933. Podczas II wojny światowej zespół ewakuowano do Ralswicku, skąd trafił do archiwum w Greifswaldzie. W 1961 r. w ramach rewindykacji archiwalia te powróciły do Szczecina.