Dzieje kolegium, legaty, zarządzenia w sprawie dyscypliny dla uczniów, bakałarze, korespondencja.

W 1399 r. burmistrz Szczecina Otton Jageteufel na mocy testamentu przeznaczył większość posiadanego majątku na zorganizowanie kolegium spełniającego funkcję internatu i szkoły dla dwudziestu czterech chłopców, pochodzących z ubogich rodzin. Realizacja postanowienia burmistrza nastąpiła dopiero w 1412 r. Wykonawcą woli Jageteufla został syndyk miejski, przełożonym kolegium mianowano urzędnika tzw. preceptora, a nauczaniem zajął się wikary kościoła Najświętszej Marii Panny. Kontrolę nad całością zarówno finansową, jak i naukową działalności kolegium sprawowali tzw. prowizorzy. Szkoła otrzymywała liczne legaty i tym samym szybko stała się zasobna finansowo spełniając dla szczecinian rolę domu bankowego. Jednak w okresie Reformacji pozycja finansowa kolegium zaczęła się wyraźnie pogarszać. Zmieniono również status kolegium, sprowadzający je do funkcji internatu. Natomiast same nauczanie przejęła Szkoła Miejska (Ratsschule). Taka działalność fundacji trwała przez cały wiek XVII i XVIII. W 1805 r. po połączeniu Liceum Miejskiego z Gimnazjum Akademickim Fundacji Mariackiej, zakład musiał przyjmować uczniów obu szkół. W 1869 r. po rozdziale szkoły fundacja została przyłączona do Gimnazjum Miejskiego. W myśl regulaminu z 1870 r. wszystkie nominacje urzędnicze fundacji musiały być zatwierdzone przez magistrat szczeciński. Zarząd składał się z sześciu prowizorów i inspektora, którym był syndyk miejski. W dalszym ciągu, aż do końca I wojny światowej, do zakładu przyjmowani byli uczniowie Gimnazjum Miejskiego, pochodzący z ubogich rodzin. Mieli oni zapewnione mieszkanie i utrzymanie. Od 1919 r. zaprzestano przyjmowania nowych uczniów, niemniej jednak fundacja istniała do połowy lat czterdziestych XX w. Akta fundacji zostały przejęte przez archiwum szczecińskim przed wybuchem II wojny światowej (Rep. 38 e). Nie wiadomo, gdzie zostały ewakuowane.