Okręg I: akta personalne urzędników, kierowników składów i sklepów, rozporządzenia Centralnego Zarządu, kontrola i pomiary urządzeń do wyrobu napojów, wynagrodzenia za wysługę lat; Okręg II: sprawy przeciwko osobom sprzedającym napoje bez zezwolenia, kontrola naczyń do wyrobu alkoholu, sprawozdania miesięczne z działalności, spisy sprzedawców, listy wynagrodzeń; Okręg III: zarządzenia, wypłaty wynagrodzeń, mobilizacja pracowników akcyzy, ewakuacja kancelarii i urzędników, przewóz napojów ze składów do sklepów; Okręg IV: produkcja cukru, sprawy o handel napojami na miodzie bez zezwolenia, sprawozdania miesięczne fabryk podlegających akcyzie, wypłaty i pobory urzędników.

W związku z unifikacją administracji w Królestwie Polskim i Rosji, przeprowadzoną po powstaniu styczniowym, 21 lipca 1866 r. powołano na ziemiach Królestwa Centralny, gubernialne i rewirowe zarządy akcyzy. Podlegały Departamentowi Dochodów Niestałych przy Ministerstwie Finansów. Zarząd nad opłatami od produkcji napojów w poszczególnych guberniach należał do gubernialnych zarządów akcyzy. Każda gubernia została dodatkowo podzielona na rewiry, które w 1869 r. przemianowano na okręgi, dzielące się na rewiry. Obszar guberni kaliskiej i piotrkowskiej podzielono na siedem okręgów akcyzowych. Każdy okręg obejmował zazwyczaj dwa powiaty, a mianowicie: okręg I - powiaty kaliski i turecki, oraz części powiatów konińskiego i sieradzkiego z siedzibą w Kaliszu, okręg II - powiaty koniński i słupecki z siedzibą w Koninie, okręg III - powiaty sieradzki i wieluński z siedzibą w Sieradzu, okręg IV - powiaty kolski, łęczycki i część tureckiego z siedzibą w Łęczycy. W grudniu 1914 r. zarządy Gubernialny i okręgowe zostały ewakuowane do Rosji. Urzędy akcyzy ostatecznie zlikwidowano w lipcu 1918 r.