sygn. 1-106, 117: księgi i akta gruntowe, 1536-1944; sygn. 107: spółdzielczość (rejestr), 1894-1942; sygn. 108-113: testamenty, 1804-1936; sygn. 114-116: księgi metrykalne, 1794-1906; sygn. 118: sprawy dot. więziennictwa, 1915-1935; sygn. 119-124: sądownictwo polubowne, 1859-1941; sygn. 125-218: akta gruntowe (kupno, sprzedaż, hipoteka), 1742-1869; sygn. 219-223: aneks.

Po opanowaniu Śląska w r. 1741, władze pruskie pozostawiły tu sądownictwo patrymonialne i miejskie, a nadzór nad nim powierzyły dwom utworzonym w r. 1742 tzw. Rejencjom Sądowym – Oberamtsregierungen we Wrocławiu i w Głogowie; stanowiły one sądy I instancji dla spraw książąt i panów i rozstrzygały spory pomiędzy stanami i władzami oraz sprawy graniczne. W 1808 r. Oberamstregierungen zostały zniesione, a na ich miejsce powołano do życia wyższe sądy krajowe – Oberlandesgerichte. W miejsce zlikwidowanych sądów miejskich w miastach królewskich utworzono Land- i Stadgerichte (sądy obwodowe i miejskie I instancji). Rozporządzeniem Fryderyka Wilhelma IV z 2.01.1849 r. zniesiono sądownictwo prywatne (miejskie, patrymonialne, kościelne w sprawach cywilnych) i sądownictwo dla spraw osób uprzywilejowanych. Na miejsce sądów zlikwidowanych wprowadzono sądy państwowe, przy czym jako sądy I instancji utworzono Kreisgerichte, obejmujące swą własnością po jednym powiecie, pod warunkiem, że liczył on ok. 40 tysięcy mieszkańców, a po dwa powiaty – jeśli liczył mniej. W miastach o większej ilości mieszkańców niż 50 tysięcy pozostawiono wprawdzie sądy miejskie, lecz upaństwowiono je podobnie zresztą jak i resztę sądów. Zarówno Kreis- jak i Stadgerichte dzieliły się na dwa oddziały – cywilny i karny. Rozstrzygały one drobne sprawy karne oraz sprawy cywilne. Specjalne Kreisgerichtskommissionen załatwiały sprawy pilne i proste osób zamieszkałych z dala od miast będących siedzibami sądów. Dla wydania postanowień w sprawach wymagających kolegialnego rozpoznania – z wyjątkiem spraw małżeńskich, subhastacji, przymusowego zysku – sądy wysyłały w teren deputacje (Kreisgerichtsdeputationen). Sądy przysięgłych (Schwurgerichte) rozpatrywały w sądach pierwszej instancji sprawy karne dotyczące przestępstw zagrożonych karą śmierci lub więzienia ponad pięć lat. Zmiana konstytucji Rzeszy spowodowała wprowadzenie od 1.10.1879 r. nowej ordynacji sądowej. Zlikwidowano Kreis- i Stadtgerichte, a powołano do życia Amtsgerichte jako sądy pierwszej instancji. Działały one na Śląsku w l. 1879-1945 i załatwiały w składzie w zasadzie jednego sędziego sprawy cywilne o wartości sporu do 5000,- (pięciuset) marek, sprawy z tytułu umowy najmu, sprawy o wykroczenia w czasie podróży, sprawy zajęcia bydła, sprawy szkód wyrządzonych przez zwierzęta i sprawy szkód wyrządzonych w czasie polowania, sprawy alimentacyjne, roszczenia z tytułu wymiaru starczego, sprawy adopcji, opiekuństwa, sprawy spadkowe, testamentowe, sprawy ksiąg i akt gruntowych, rejestry zrzeszeń i firm, sprawy dobrowolnej jurysdykcji i sprawy niepodzielnych gospodarstw chłopskich – Erbhöfferollen. Kompetencji Amtsgerichtów podlegały również sprawy karne zagrożone karą do sześciu miesięcy więzienia wszczęte z oskarżenia prywatnego lub na wniosek prokuratora, następnie sprawy wielkich kradzieży i paserstwa, sprawy recydywy w oszustwie i kradzieży, o ile poszkodowany nie niósł sprzeciwu. Sprawy karne rozstrzygały sądy ławnicze – Schwurgerichte, złożone z sędziego i dwóch ławników. Od 1923 r. istniały przy Amstgericht’ach sądy dla młodocianych – Jugendgerichte. Poza tym w ramach organizacyjnych. Amstgericht’ów działały sądy do spraw niepodzielnych gospodarstw chłopskich – Anerbengericht a od r.1935 – urząd do spraw uwolnienia z długów (Entschuldungsamt). W koneksji z sądem I instancji sprawowały swą władzę od r. 1934 samodzielne sądy do spraw pracy – Arbeitsgerichte – rozpatrujące wykroczenia i przestępstwa z tytułu umowy o pracę. Instancją odwoławczą od wyroków sądów Amtsgericht były sądy II instancji – Landgerichte.