Zwierzchność Gminna w Mielcu: Dział Ogólno – Organizacyjny, lata 1845–1918, sygn. 1–16 – przepisy i zarządzenia, nadanie statusu miasta, protokoły z posiedzeń Rady Gminnej, inwentarze majątkowe, skargi i zażalenia, protokoły czynności; Dział Finansowo – Budżetowy, lata 1891–1918, sygn. 17–30 – gospodarka funduszem miejskim, księgi dłużników kasy miejskiej, rozliczenia kasowe; Dział Gospodarki Gminnej, lata 1896–1917, sygn. 31–32 – drogi i place miejskie, sprawy rolne; Dział Administracji Społecznej, lata 1898–1918, sygn. 33–34 – oświata szkolna i sprawy zdrowia publicznego; Dział Administracyjny, lata 1867–1918, sygn. 35–40 – bezpieczeństwo i porządek publiczny, sprawy budowlane, aprowizacja i walka z drożyzną, spisy poborowych. Zarząd Miejski w Mielcu: Dział Ogólno – Organizacyjny, lata 1920–1939, sygn. 41–54 – księgi uchwał Rady Gminnej, Rady Miejskiej, Zwierzchności, majątek miasta, przedsiębiorstwa miejskie; Dział Finansowo – Budżetowy, lata 1919–1939, sygn. 55–81 – budżety miasta i gminy katolickiej oraz sprawozdania z ich realizacji, kredyty komunalne i zapomogi, akta pożyczki; Dział Gospodarki Gminnej, lata 1921–1939, sygn. 82–83 – budowa wodociągu i dróg, udzielanie koncesji, karty rzemieślnicze, spis przemysłowców; Dział Administracji Społecznej, lata 1919–1938, sygn. 84–85 – oświata szkolna i zdrowie publiczne; Dział Administracyjny, lata 1919–1939, sygn. 86–99, 129 – wybory do Rady Gminnej, akta stanu cywilnego, elektryfikacja miasta, stosunki narodowościowe, sprawy budowlane. Zarząd Miejski w Mielcu: Dział Finansowo – Budżetowy, lata 1939–1944 [1945], sygn. 100–120 – budżety na poszczególne lata i sprawozdania z ich realizacji, księgi podatku drogowego, wydatków i dochodów budżetowych, drogi i place publiczne, spis Żydów, sprawozdania z lustracji miasta 1941 r. Akta zewidencjonowane, lata 1910–1941, sygn. 121–128 – korespondencja dotycząca spraw finansowych, dokumenty metrykalne ludności żydowskiej.

Najstarsza wzmianka o Mielcu znajduje się w bulli papieża Grzegorza IX i pochodzi z 1229 roku. W XV wieku osada należała do rodziny Gryfitów – Mieleckich, którzy w 1470 r. wystarali się u króla Kazimierza Jagiellończyka o prawa miejskie dla Mielca. Niestety zachowały się jedynie akta z połowy XIX i XX wieku. Po rozbiorach Mielec znalazł się w granicach Austrii. Początkowo, funkcjonowały w większości, acz z niewielkimi ograniczeniami instytucje i organa samorządu miejskiego. Na przełomie XVIII i XIX wieku rozpoczęto stopniowo ograniczać kompetencje samorządu miejskiego co doprowadził do jego likwidacji. W 1866 roku ogłoszono nową ustawę gminną obowiązującą w Królestwach Galicji i Lodomerii oraz w Wielkim Księstwie Krakowskim (ustawa z dnia 12 sierpnia 1866 r., Dziennik Ustaw Krajowych 1866 nr 19). Ustawa ta wyznaczyła zakres działania gminy jako podstawowej jednostki administracyjnej i samorządowej. Najwyższym organem samorządowym gminy była rada gminy, określana w miastach mianem rady miejskiej. Była ona organem uchwalającym i nadzorującym. To gremium przedstawicielskie nie posiadało władzy wykonawczej. Radzie podlegał magistrat, na którego cele stał burmistrz, który kierował jego pracami i nadzorował je oraz przewodniczył powołanej przez radę zwierzchności gminnej. Przewodniczył on powoływanej przez radę zwierzchności gminy i był zarazem jej naczelnikiem. Ustawa ta z pewnymi zmianami dokonanymi w 1894 r. była stosowana do końca okresu zaborów. Po wybuchu I wojny światowej, w dniu 28 października rozwiązano reprezentację gminną, a zarząd sprawami gminnymi powierzono komisarzowi powiatowemu. Po 1918 r. sprawy funkcjonowania zarządów miejskich regulowały dekrety państwa, a ostateczny kształt strukturze władz terytorialnych nadała ustawa z 23 marca 1933 r. "o częściowej zmianie ustroju samorządy terytorialnego" (Dz. U. 1933 nr 33 poz. 294) Ustawa ta określiła radę miejską jako najwyższą władzę samorządu terytorialnego, której podlegał magistrat – organ wykonawczy. Zakres kompetencji wspomnianych organów jak i ich organizacje określił ustawodawca. Po wybuchu wojny na terenie Generalnego Gubernatorstwa wprowadzono na mocy zarządzenia z 28 listopada 1939 r. nowe normatywne odnośnie zarządów gmin. Zlikwidowano samorząd, a burmistrz był w pełni odpowiedzialny za zarządzanie gmina. Działalność burmistrza i jego aparatu administracyjnego sprowadzała się jedynie do realizacji okupacyjnej polityki władz niemieckich, a głównie ściągania sum podatkowych, kontyngentów, nadzoru nad wykonywaniem obowiązkowych robót, realizacji budżetu miejskiego. Burmistrz miał uprawnienia nadzorcze nad poborem podatków od mieszkańców okolicznych wsi, które nie wchodziły w skład miasta. [na podstawie wstępu do inwentarza oprac. D. Olszanecka, Rzeszów 2014]

skontrum 1995/96 r. - odnaleziono i zewidencjonowano 9 j.a.; zmikrofilmowano sygn. 1-12, 17-120, 129 (92a)