Akta metrykalne urodzeń, ślubów i zgonów - duplikaty 1907-1921, sygn. 1-15; alegata do akt zaślubionych 1907-1914, 1921, sygn. All. 1-13. Szczegółowo zawartość rodzajową akt oddaje baza PRADZIAD.

Świeckie urzędy i księgi stanu cywilnego utworzone zostały na terenie Księstwa Warszawskiego na mocy wprowadzonego z dniem 1 maja 1808 r. Kodeksu Napoleona (Dziennik Praw Księstwa Warszawskiego t. I: s. XXXVI, Nr 2, s. 46-47; Nr 9, s. 195-201; Nr 10, s. 231-236); obowiązywały do końca 1825 r. Od 1826 r., na mocy postanowienia Księcia Namiestnika z 3 listopada 1825 r. na terenie Królestwa Polskiego wprowadzono właściwie religijny charakter akt stanu cywilnego: w wyznaniach chrześcijańskich akta stanu cywilnego połączono z metrykami kościelnymi - urzędnikami stanu cywilnego byli przełożeni parafii, a w wyznaniach niechrześcijańskich - burmistrzowie lub osoby świeckie uprawnione przez władze (Dziennik Praw Królestwa Polskiego: t. 10, s. 41-84; t. 11 s. 15-29). Nowe, ogłoszone 24 czerwca 1836 r., Prawo o Małżeństwie, w przeciwieństwie do Kodeksu Napoleona traktującego małżeństwo jako umowę cywilną, której zawarcie i rozwiązanie zależało od władz cywilnych, zawarcie małżeństwa uzależniało od władz duchownych, a obrzęd religijny zyskał pierwszeństwo przed czynnościami cywilnymi tj. spisaniem aktu. Skutki cywilne zawartych małżeństw przekazano do kompetencji sądom cywilnym (Dziennik Praw Królestwa Polskiego, t. 18 s. 46-297). Wyznaniowe prowadzenie ksiąg stanu cywilnego oparte na postanowieniu Księcia Namiestnika z 3 listopada 1825 r. obowiązywało na terenie byłego Królestwa Polskiego do 31 grudnia 1945 r. Świeckie urzędy stanu cywilnego jako jednolite w całym kraju organy administracji państwowej powołane zostały na mocy dekretu z 25 września 1945 r. (Dz. U. 1945 Nr 48, poz.: 272, 273). Pierwotnie siedzibą urzędnika stanu cywilnego było miasteczko Sieciechów. Od 1824 r. obrzędy religijne odprawiane były, okresowo zamiennie, w dwu kościołach: parafialnym w miasteczku Sieciechów i w klasztornym, "Opactwie". Na mocy postanowienia biskupa diecezji sandomierskiej z 19 lipca 1886 r. po raz kolejny przeniesiono odprawianie obrzędów parafialnych z kościoła w osadzie do kościoła " na Opactwie" (58/46, sygn. 6450, s. 14). Mimo formalnego istnienia jednej parafii Sieciechów, w księgach metrykalnych jako miejsce sporządzenia aktów w latach 1901-1902 występują obok siebie: Sieciechów i Sieciechów-Opactwo, a od 1902 r. dziekan zamykając księgi wpisów określa parafię nazwą "Sieciechów-Opactwo". Po wydzieleniu, w oparciu o zgodę Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Głównego Naczelnika Kraju przekazaną w dniu 2 marca 1907 r. (58/46, sygn. 6450, s. 115-116), z "dużej" parafii Sieciechów osady Sieciechów i utworzenie w niej parafii filialnej połączone z naznaczeniem dla niej z dniem 12 kwietnia 1907 r. wikariusza, mającego prawo prowadzenia akt stanu cywilnego, parafia Sieciechów występuje w aktach jako parafia Sieciechów Opactwo, z siedzibą administratora i urzędnika stanu cywilnego we wsi Sieciechów-Opactwo, zwanej od końca lat 30-tych XX w. - Opactwo. Do zadań urzędników stanu cywilnego należało prowadzenie ksiąg w dwu egzemplarzach. Wpisywano do nich, w określonej przepisami formule, akta: urodzenia dziecka, uznania dziecka pozamałżeńskiego, przysposobienia, zapowiedzi małżeństwa (do 1825 r.), małżeństwa i śmierci. Egzemplarz „rządowy” stanowiła księga podzielona na trzy części, z których każda przeznaczona była do zapisywania jednego rodzaju akt: urodzeń, ślubów i zgonów, zamykanych protokolarnie corocznie; stanowiła ona duplikat, który wraz z allegatami, czyli załącznikami do akt metrykalnych (głównie do akt ślubów), po kontroli, przekazywano do archiwum hipotecznego właściwego terytorialnie sądu pokoju (i jego późniejszego odpowiednika). Unikat, czyli egzemplarz gruntowy pozostawał w miejscu sporządzenia (do 1825 r. w archiwum gminy); wpisów dokonywano w trzech odrębnych księgach: każda prowadzona w okresie wieloletnim (do czasu całkowitego zapisania), przeznaczona na wpis jednego rodzaju akt metrykalnych: urodzeń, ślubów, zgonów. Przepis Rady Ministrów z 29 kwietnia 1909 r. nałożył na władze sądowe Królestwa Polskiego obowiązek wprowadzania, w przechowywanych w archiwach hipotecznych egzemplarzach ksiąg stanu cywilnego (duplikatach), na marginesach akt urodzeń informacji o zawarciu małżeństwa, otrzymanych od prowadzących księgi stanu cywilnego (Sobranie Uzakonenij i Rasporâženij Pravitel'stva, 1909 Oddz. I, No 90, poz. 715, s. 1474). Wpisy prowadzono w języku polskim, a od 1 stycznia 1868 r., na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w Królestwie Polskim, księgi o urodzonych, zaślubionych i zmarłych wszystkich wyznań - w języku rosyjskim; jedynie odpisy akt osób wyznania rzymsko-katolickiego wydawano, w miarę potrzeb, w dwu językach: rosyjskim i polskim. Od 1915 r. księgi prowadzono w języku polskim. Pierwotnie w skład parafii weszły wsie: Adamów, Budy Niemianowskie, Czarny Lasek, Drożanki [Drużanki], Gózd, Korytki [Korytka], Kuczki, Kuczki B, Kleciska, Lipiny, Niemianowice, Piskornica i Klwatka A, a od końca 1900 r. także wsie Wojsławice Stare i Nowe (58/46, sygn. 6039). W 1908 r. w skład parafii wchodziły wsie: Adamów, Budy Niemianowskie, Cybulówka, Czarny Lasek, Drużanki, Gózd, Gzowice, Korytka, Kuczki, Lipiny, Niemianowice, Piskornica (Wiśniewski J., Dekanat radomski, Radom 1911, s. 345).

decyzja Komisji Metodycznej z 01.07.2008