Protokół posiedzenia Wydziału Powiatowego (1919), sprawozdania sytuacyjne na temat stanu bezpieczeństwa publicznego, sytuacji politycznej i gospodarczej w powiecie oraz działalności organizacji politycznych, społecznych i zawodowych, sprawy budowlane i roboty publiczne, korespondencja dotycząca spisu i ruchu ludności, ochrona zabytków — decyzje o wpisaniu do katalogu zabytków kościołów w Makowie, Karniewie i Krasnosielcu (1922), akta Powiatowej Komisji Zapomogowej (1921–1923) i Straży Obywatelskiej (1919–1920), dziennik korespondencyjny (1922).

Starostwo Powiatowe w Makowie Mazowieckim rozpoczęło swą działalność w okresie międzywojennym, tuż po zakończeniu I Wojny Światowej i po uzyskaniu przez Polskę niepodległości. Starosta Powiatowy mianowany był przez Ministra Spraw Wewnętrznych. Sprawy wchodzące w zakres jego kompetencji załatwiał Starosta poprzez urząd zwany Starostwem. Działające w okresie międzywojennym starostwa nie były władzą, lecz stanowiły techniczny aparat Starosty, jako jednoosobowej władzy administracji ogólnej. Wynikało to z Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z mocą ustawy, o organizacji władz administracji ogólnej z roku 1928, które stanowi, że: "Starosta działa pod osobistą odpowiedzialnością, samodzielnie i jednoosobowo, jedynie z zastrzeżeniem kolegialnego załatwiania spraw stosownie do ustaw". Starosta odpowiedzialny był przed Wojewodą i Ministrem Spraw Wewnętrznych jako przed władzami, którym osobowo podlegał. Stanowisko starosty w powiecie odpowiadało stanowisku Wojewody w Województwie. W zakresie spraw administracji ogólnej Starostwa Powiatowy był: a/ odpowiedzialnym wykonawcą zaleceń wojewody; b/ służbowym zwierzchnikiem odnośnych władz, urzędów i organów; c/ organem zarządzającym, orzekającym, rozstrzygającym i stawiającym wnioski; d/ przewodniczącym wszystkich organów kolegialnych (rad, komisji itp..) powołanych przez obowiązujące przepisy do współdziałania w powyższych działach administracji rządowej. Wewnętrzna organizacja Starostów oraz tryb ich urzędowania zostały uregulowane na podstawie rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 30.VI.1930 r. i ogłoszone w Dzienniku Ustaw R.P. z dnia 6.VIII. 1930 r. Nr 55 poz.464. Powyżej przedstawiony stan prawny utrzymał się do 1. IX.1939 r. tzn. do wybuchu II wojny światowej i rozpoczęcia okupacji Polski.