Akta urodzeń, małżeństw i zgonów

Obowiązek prowadzenia rejestrów ochrzczonych i małżeństw w Kościele Katolickim wprowadziły uchwały soboru trydenckiego w 1563 r., synod piotrkowski w 1607 r. raz jeszcze potwierdził ten obowiązek, wprowadzając też rejestry bierzmowanych i przyjmujących Najświętszy Sakrament na Wielkanoc. W 1631 r. kolejny synod nałożył obowiązek prowadzenia rejestrów zmarłych. Księgi metrykalne spisywane były po łacinie aż do 1808 r. Na mocy artykułu 69 konstytucji Księstwa Warszawskiego z 22 VII 1807 r. i dekretu króla saskiego i księcia warszawskiego Fryderyka Augusta z 27 I 1808 r. wprowadzono Kodeks Napoleona, przewidujący powołanie do życia świeckich urzędów stanu cywilnego, które miały być prowadzone w każdej gminie Księstwa Warszawskiego dla wszystkich religii i wyznań łącznie. Mimo że zgodnie z założeniami na czele urzędów stanąć mieli urzędnicy świeccy, jednak w praktyce czynności rejestracji stanu cywilnego nadal wykonywali duchowni. Księgi stanu cywilnego spisywano od 1808 r. w języku polskim w dwóch egzemplarzach, tzw. unikacie i duplikacie. Sytuacja taka istniała do 1825 r., kiedy to wszedł w życie Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego, który złączył akta stanu cywilnego z metrykami kościelnymi poszczególnych wyznań. Przełożony parafii danego wyznania pełnił jednocześnie funkcję urzędnika stanu cywilnego. Dla religii niechrześcijańskich (judaizm, islam) akta stanu cywilnego prowadzić mieli początkowo burmistrzowie lub zastępujący ich urzędnicy, a od 1830 r. rabini (dla wyznania mojżeszowego). Począwszy od 1 I 1868 r. do mniej więcej 1916 r. księgi prowadzono w języku rosyjskim, a następnie ponownie w języku polskim. System rejestracji stanu cywilnego wprowadzony w 1825 r. utrzymał się do 1945 r. Dekret z 25 IX 1945 r. (z mocą obowiązującą od 1 I 1946 r.) wprowadził powszechną, państwową i jednolitą dla całego kraju rejestrację stanu cywilnego przez nowe organy administracji państwowej - urzędy stanu cywilnego, którym przekazano wcześniejsze księgi metrykalne do 1946 r. Od 1651 r.istniała w Myszyńcu misyjna placówka jezuitów, którzy zgodnie z dekretem biskupa płockiego Karola Ferdynanda z tegoż roku mieli sprawować opiekę nad ludnością z całej Puszczy Kurpiowskiej (ok.50 wiosek). Z upływem czasu powstawały nowe parafie uszczuplające obszar parafii myszynieckiej (pierwsza powstała w Kadzidle w 1740 r.). Po kasacie jezuitów w 1773 r. parafia stała się beneficjum świeckim. W 1775 r. parafię tworzyły 34 wioski: w starostwie ostrołęckim - Bandysie, Brzozowy Kąt, Cięck, Czarnia, Dąbrowy, Długie, Drężek, Klimek, Martuny, Myszyniec, Niedźwiedź, Pełty, Poświętne, Ruchaje, Surowe, Sidziborek, Wolkowe Łąki, Wydmusy, Wykrot, Zalesie i Zdunek; w leśnictwie łomżyńskim - Dęby, Dudy, Grądzkie, Ksepki, Łączki, Łyse, Piątkowizna, Pupkowizna, Serafin, Świnia, Wejda, Zalas i Warmiak. Ponadto parafia sprawowała opiękę nad katolikami w Prusach, m. in. Obejmowała miejscowości: Czajki, Faryn, Jeleniec, Jerutka, Klon, Kokoszka, Księżylasek, Kurwia, Mikołajki, Olszyny, Piasutne, Pupy, Rozogi, Szczytno, Wielbark, Wilanów, Zieląki. Według spisu z 1830 r. do parafii należało miasto Myszyniec oraz wsie: Antonia, Bandysie, Brzozowy Kąt, Charcibałda, Cherubin, Cięck, Cyk, Czarnia, Dawia, Dąbrowy, Dęby, Długie, Drężek, Dudy, Gadomskie, Grądzkie, Klimek, Krysiaki, Maciejowaszyja, Niedźwiedź, Łączki, Łyse, Budy, Piątkowizna, Pupkowizna, Pełty, Putaźnia Rokitowska, Ruchaje, Serafin, Stary Myszyniec, Surowe, Świdwiborek, Tyczek, Warmiak, Wenecja, Wolkowe, Wykrot, Wydmusy, Ksepki, Zalas, Zalesie, Zdunek. Wraz z powstawaniem nowych parafii zmniejszała się liczba wiosek należących do parafii. W 1926 r. było ich 25: Antonia, Bandysie, Białusny Lasek, Browary, Cięck, Charcibałda, Dąbrowy, Drężek, Dudy, Gadomskie, Grądzkie, Kikuła, Krysiaki, Myszyniec Osada, Myszyniec Stary, Niedźwiedź, Pełty, Pozary, Sidziborek, Warmiak, Wolkowe, Wydmusy, Wykrot, Zalesie i Zdunek.

Nazwę zespołu zmieniono na posiedzeniu Komisji Metodycznej 2/2013 z 9.10.2013 r.