Sprawy budowlane, 1823-1877, 1913-1937 sygn. 1; 31-35 Sprawy ludnościowe: ludność żydowska, 1843-1898, 1907-1911 sygn. 2-6 Policja przemysłowa: sprawy dotyczące rybołóstwa, 1814-1900 sygn. 7-9; 27-28 Opieka społeczna, 1861-1863, 1912-1940 sygn. 10-12 Sprawy podatkowe, 1848-1934 sygn. 13-26 Akta Urzędu Stanu Cywilnego, 1823-1850 sygn. 30

Urząd landrata wywodzi się z Marchii Brandenburskiej i pierwotnie wybierani na to stanowisko byli reprezentantami interesów stanowych. Od 1752r. w związku z likwidacją w Prusach urzędów starościńskich, powołani w ich miejsce landraci wypełniali swoje zadania jako przedstawiciele władzy państwowej. Ugruntowanie pozycji landrata w hierarchii organów władzy prowincjonalnej przyniosło rozporządzenie z 30.04.1815r. o jednolitej strukturze organizacji terytorialnej Prus. Państwo pruskie zostało podzielone na dziesięć prowincji (Provinz), te zaś na dwa lub więcej obwody rejencyjne (Regierungsbezirk); najniższą jednostką terytorialno-administracyjną był powiat (Kreis). Powiat lidzbarski znajdował się na obszarze Rejencji Królewieckiej. Całość spraw administracji państwowej, która spoczywała w rękach nadprezydenta w prowincji i prezydenta w rejencji, w powiecie pozostawała w gestii landrata. Późniejsza ustawa z 30.07.1883r. określiła szerokie kompetencje urzędu landrata, któremu podporządkowane były wszelkie sprawy dotyczące gmin wiejskich, podatków, policji, wojska, szkolnictwa, opieki społecznej, opieki zdrowotnej, komunikacji, budownictwa, handlu, przemysłu. Landrat podlegał bezpośrednio prezesowi rejencji. Od 1872r. mianowany był na ten urząd przez ministra spraw wewnętrznych, wcześniej wybierany był przez miejcowe środowisko szlachty. Landrat przewodniczył sejmikowi i wydziałowi powiatowemu.