W Księstwie Pruskim, a później w Królestwie w Prusach od 1525r. do 1721r. dobra państwowe występowały jako: a/ komornictwa (Kammeramt) niezależne od starostów, podlegające bezpośrednio zarządowi kamer w Królewcu b/ wsie i majątki należące do starostw. Te drugie od końca XVIIw. podlegały zarówno staroście, jak i zarządowi kamer, od 1723r. Kamerze Wojennej i Domen w Królewcu. Od połowy XVIIIw. obok nazwy Kammeramt używa się zamiennie określenia Domänenamt. W znaczeniu szerszym domena oznacza własność państwa: posiadłości ziemskie, regalia, dochody niestałe i daniny; w węższym-należące do skarbu państwa dobra ziemskie. Domeny pruskie powstały z posiadłości ziemskich elektorów brandenburskich i książąt pruskich. Charakter własności państwowej uzyskały w 1820r. (wcześniejsze postanowienia zostały zniesione, bądź ograniczone edyktami i ustawami z l. 1808-1810). Sprzedaż domen była dopuszczalna, jeśli wymagał tego interes państwa lub względy gospodarcze. W XIXw. uprawnienia sprzedaży domen król pruski przyznał ministrowi rolnictwa oraz z ograniczeniami rejencjom (1835r., 1838r., 1870r., 1877r., 1904r). Domeny znajdowały się bądź we władaniu bezpośrednim państwa, bądź w rękach dzierżawców; przeważnie były wydzierżawiane w ramach publicznego przetargu. Dochody z domen obejmowały: daniny na rzecz zarządcy od chłopów użytkujących grunty domenalne; czynsze dziedziczne, gruntowe, domenalne; spieniężone daniny świadczone pierwotnie w naturze; czynsze od inwentarza. Na szczeblu prowincji zarząd domen podlegał prezesowi rejencji (poprzez Wydział podatków, domen, lasów). Do 1874r. lokalną administrację domen stanowili intendenci (Domänenintendenten), później, tzw. Domänenrentmeister .