I. Akta staropolskie (2 j.a.): księga wójtowska i burmistrzowska II. Akta z lat (1772-1939) [1944] 1. Majątek miejski (7 j.a.): budynki i grunty (dzierżawa i sprzedaż), więzienie miejskie 2. Kanalizacja (1 j.a.): odwadnianie, utrzymanie urządzeń 3. Sprawy kościelne, szpitalne i legaty (7 j.a.): dochody kościoła, dozór kościelny, budowy, fundacje, ubodzy 4. Akta nadzoru budowlanego (3 j.a.): budownictwo, rozbudowa miasta, plan miasta 5 Procesy miasta (1 j.a.): podział wspólnot, pastwiska, rybołówstwo 6. Ewidencja ludności (4 j.a.): listy dusz

Barcin powstał w XII w. jako osada. W 1390 r. pojawiła się pierwsza wzmianka o Barcinie, a w 1472 r. miasto uzyskało przywilej targowo-jarmarkowy. Po raz pierwszy miasto o nazwie Barcin zaznaczono na mapie Polski z 1526 r. Do tego czasu Barcin był osadą wiejską. Oficjalne nadanie praw miejskich nastąpiło 12 VI 1541 r., a w 1560 r. miasto było ośrodkiem Braci Czeskich. W 1635 r. Władysław IV Waza potwierdził nadany wcześniej przywilej targowy. Michał Korybut Wiśniowiecki 24 I 1671 r. odnowił przywileje miasta. Od 1772 r. Barcin znalazł się w państwie pruskim. W pobliskich Bielawach odkryto złoże kamienia wapiennego i w 1860 r. rozpoczęto jego wydobywanie. W 1919 r., w wyniku powstania wielkopolskiego, Barcin powrócił do Polski. Lata 1939-1945 to okres prześladowań i represji na miejscowej ludności.