Akta urodzeń z lat 1825-1847; akta ślubów z lat 1825-1846; akta zgonów z lat 1827-1847.

W latach 1794-1812 obowiązek rejestracji urodzeń, małżeństw i zgonów Żydów spoczywał na magistratach. Rejestrację prowadzono głównie dla celów ewidencyjnych. Na mocy edyktu z 11 III 1812 r. w sprawie obywatelskiej sytuacji Żydów, podzielono ich na dwie grupy: naturalizowanych i nienaturalizowanych. Do pierwszej należeli posiadacze określonego statusu majątkowego, mający stałe zajęcie i miejsce zamieszkania i zdecydowani na przyjęcie dziedzicznego nazwiska. Te osoby były wpisywane na listę "obywateli" państwowych. Od 1812 r. Żydzi ci zostali zobowiązani do rejestracji urodzeń, małżeństw, rozwodów i zgonów przed miejskimi władzami policyjnymi lub przed landratem (mieszkańcy wsi). Ta cywilna rejestracja ograniczała się tylko do Żydów naturalizowanych. 30 III 1847 r. wydano rozporządzenie w sprawie cywilnego poświadczania urodzeń, małżeństw i zgonów Żydów oraz dysydentów. Na mocy ustawy z 23 VII 1847 r. o rejestracji stanu cywilnego Żydów funkcje te przejęły sądy powiatowe (od 1849 r.). Jednolitą rejestrację cywilną wprowadzono w Prusach w 1874 r. Jej prowadzenie powierzono specjalnym urzędnikom stanu cywilnego, mianowanym przez władze administracyjne.

baza danych IZA