Znajdujące się w zespole 6 j.a. to wyłącznie akta wytworzone przez administrację pruską dotyczące kontroli stanu personalnego klasztoru, świadczeń w naturze na rzecz klasztoru i samego majątku.

Fundacja powstała dzięki dzierżawcy dóbr łobżenickich sędziego nakielskiego Zygmunta Raczyńskiego, który uzyskał zgodę właścicieli Krotowskich i wybudował drewniany kościół. Prymas Jan Wężyk w 1636 r. udzielił zezwolenia na osiedlenie się bernardynów przy istniejącym kościele i objęcie opieką sanktuarium Matki Boskiej w Górce. Wprowadzenie odbyło się w 1638 r. Bernardyni rozpoczęli budowę nowego klasztoru i kościoła konsekrowanego w 1728 r. Głównym zajęciem zakonników była posługa duszpasterska gromadzących się w czasie świąt licznych pątników. Dodatkowo prowadzili działalność kaznodziejską w różnych parafiach, misje ludowe, także działalność wśród ludności niemieckiej. Od 1828 r. prowadzili parafię łobżenicką. W 1829 r. urządzono w klasztorze dom księży emerytów przeniesiony do Osiecznej w 1840 r. Kasata nastąpiła 15 IX 1841 r. Kościół wraz z klasztorem władze przekazały parafii katolickiej w Łobżenicy.