Akta zostały wytworzone przez pruskie władze zaborcze wskutek podjętego nadzoru nad majątkiem kościelnym i dochodami; spośród 3 j.a. jedna to odpisy dokumentów kapituły dotyczących jej dóbr., dochodów kapituły ze wsi w nowych granicach po I rozbiorze oraz kapitału ulokowanego na wsi Tarkowo i roszczeń ze strony rządu Królestwa Polskiego.

We Włocławku kapituła powstała w związku z utworzeniem biskupstwa włocławskiego i umieszczeniem tam jego siedziby w latach 1161-1180, za bpa Onolda. Kapituła otrzymała własny majątek, powiększany przywilejami i nadaniami książąt kujawskich i pomorskich oraz darowiznami szlacheckimi i samych kanoników. Pierwotny majątek wspólny ulegał podziałowi na osobne prebendy. W pierwszym okresie istniało 6 prałatur. Na początku XV w. powiększono ich liczbę do 7, a w 1593 r. do 8. Ogólna liczba członków kapituły tj. prałatów i kanoników sięgnęła 28 osób w połowie XIV w. Praktycznie od początku swego istnienia kapituła posiadała archiwum gromadzące dokumenty i akta wytwarzane przez nią samą i diecezję oraz powstające w różnych urzędach diecezjalnych, w tym kancelarii biskupiej. Zmiany granic diecezji w 1818 r. i żądania władz zaborczych spowodowały uszczuplenie zasobu archiwum kapitulnego oraz pozbawienie kapituły majątku.