urodzenia za lata 1825, 1827, 1830-1847, małżeństwa za lata 1826-1827, 1830-1831, 1833-1847, zgony za lata 1825, 1827, 1830-1847

W latach 1794-1812 rejestrację urodzeń, małżeństw i zgonów Żydów prowadziły magistraty. Na mocy edyktu z 11 III 1812 r. w sprawie obywatelskiej sytuacji Żydów, podzielono ich na dwie grupy: naturalizowanych (mających stałe zajęcie, miejsce zamieszkania i zdecydowanych na przyjęcie dziedzicznego nazwiska) i nienaturalizowanych. Naturalizowani Żydzi byli wpisywani na listę "obywateli" państwowych. Od 1812 r. Żydzi ci zostali zobowiązani do rejestracji urodzeń, małżeństw, rozwodów i zgonów przed miejskimi władzami policyjnymi lub przed landratem (mieszkańcy wsi). 30 III 1847 r. wydano rozporządzenie w sprawie cywilnego poświadczania urodzeń, małżeństw i zgonów Żydów oraz dysydentów. Na mocy ustawy z 23 VII 1847 r. o rejestracji stanu cywilnego Żydów funkcje te przejęły sądy powiatowe (od 1849 r.). Jednolitą rejestrację cywilną, niezależną od wyznania, wprowadzono w Prusach w 1874 r., gdy powstały urzędy stanu cywilnego.

W zespole zmikrofilmowano 59 j.a. o sygn.: 1-40 (nr O: 9183-9222), 42-44 (nr O: 9223-9225), 46-48 (nr O: 9226-9228), 50-52 (nr O: 9229-9231), 54-56 (nr O: 9232-9234), 58-60 (nr O: 9235-9237), 62-64 (nr O: 9238-9240), 66 (nr O: 9241).