bilanse roczne i dwumiesięczne, wyciągi bankowe 1929 - 1931 (12 j.a.), sprawozdania roczne przesyłane do banku Rzeszy 1904-1938 (1 j.a.), zaświadczenia sądu o rejestracji 1907-1939 (1 j.a.), kontakty z innymi bankami, organizacjami, spółdzielniami polskimi 1930-1943 (6 j.a.), wkłady, udziały, wykazy osób i zaciągniętych pożyczek, ściąganie ich przez likwidatora, sprawy sporne 1926-1943 (7 j.a.), dłużnicy 1924-1943 (22 j.a.), akta spółki budowlanej w Opolu 1936-1939 (1 j.a.); przes. 2345/2015 akta zarządu i rady nadzorczej XX w., 1907 (2 ja.).

Przed I wojną światową na Górnym Śląsku działało 17 bankó ludowych o charakterze spółdzielni i 1 spółka parcelacyjna. Mieściły się one przeważnie w miastach powiatowych, w których przeważała ludność polska. Były one akcjonariuszami Banku Związku Spółek Zarobkowych w Poznaniu. Głównym ich celem było popieranie polskiego rzemiosła, kupiectwa i rolnictwa poprzez udzielanie pożyczek. Wspierały one działalność organizacji polskich, zespołów śpiewaczych, teatralnych, polskich bibliotek. Organizowały szkolenia i pogadanki fachowe dla rolników. Najwyższą władzą banków było Walne Zgromadzenie członków, które wybierało radę nadzorczą w liczbie 3-5 członków na 3 lata. Ta z kolei powoływała zarząd składający się z 2-3 osób. Pierwszy bank ludowy powstał w Bytomiu w 1895 roku. W kolejnych miastach powstawały nieco później. Bank Ludowy w Opolu 1897 roku. Wszystkie banki ludowe przetrwały do 4 września 1939 roku, kiedy to szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy Niemieckiej nakazał podległym organom na terenie Górnego Śląska zajęcie i zamknięcie wszystkich polskich organizacji, instytucji i towarzystw. Dokonał tego zarządzeniem z dnia 5 lipca 1940 roku komisarz dla organizacji polskiej grupy w Niemczech. Majątek nieruchomy i fundusze polskich banków zostały skonfiskowane. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Helena Lasończyk, Opole 1970]