I. Część aktowa a) powiat kożuchowski z lat (1777) 1820-1902 (1937), sygn. 1-584, 1521-1524 b) powiat głogowski z lat 1877-1878, sygn. 585 c) powiat zielonogórski z lat 1825-1909 (1940), sygn. 586-1246, 1530-1531 d) powiat żagański z lat 1824-1919 (1925), sygn. 1247-1435, 1526, 1527 recesy uwłaszczeniowe, rejestry pomiarów, wykaz recesów znajdujących się w archiwum landratury, klasyfikacja gruntów, oszacowanie wartości gospodarstw, podział ziemi chłopskiej między poszczególnych członków rodziny, laudemia i inne opłaty na rzecz właściciela, wtórniki recesów uwłaszczeniowych, podział serwitutów leśnych i łąkowych, separacja gruntów, rozgraniczenia gruntów ornych, mapy terenów leśnych II. Część kartograficzna a) powiaty kożuchowski z lat 1826-1888, sygn. 1436-1460 b) powiat zielonogórski z lat (1805) 1824-1910 (1937-1938), sygn. 1461-1514, 1532-1573 c) powiat żagański z lat 1837-1869, sygn. 1515-1519, 1525, 1528-1529 III. Akta nieopracowane z lat 1862-1913, sygn. 1574-1628 (dokumentacja kartograficzna, rejestr przydziału i przekształceń gruntów Pólko - Sosnówka)

Komisje Generalne powstały na mocy rozporządzenia z 20 czerwca 1817 roku o organizacji Królewskich Komisji Generalnych dla poszczególnych prowincji. Komisja Generalna dla Śląska miała przeprowadzić prace na terenie Górnego i Dolnego Śląska. Specjalna instrukcja określała zakres uprawnień powołanych komisji powierzając im sprawy rozdziału majątków i ziemi chłopskiej według edyktu z 1811 roku, wyznaczanie granic gmin, regulowanie granic posiadłości na wniosek zainteresowanych. Istotnym zadaniem Komisji była również regulacja prawna związana ze zniesieniem zobowiązań o charakterze feudalnym (np. pańszczyzna, dzierżawy, dostawy w naturaliach). Miały one również za zadanie uzupełnianie adnotacji o zmianach własnościowych, stwierdzanie rozgraniczenia recesów oraz ustanawianie wysokości egzekucji podatkowych odnośnie ziemi uprawnej. Pracami komisji miał kierować komisarz (Oberkommissar), a czuwać nad przestrzeganiem prawa zaprzysiężony prawnik. Do rozstrzygania sporów kompetencyjnych oraz sprawdzania wykonywanych zadań powołano kolegia rewizyjne (Revissionskollegium) dla poszczególnych prowincji we Wrocławiu, Berlinie i Szczecinie. Jako trzecia instancja do rozpatrywania spraw wyjątkowej wagi działał Tajny Wyższy Trybunał w Berlinie. Utworzono stanowiska komisarzy ekonomicznych (Oekonomiekommissar) i powołano komisje specjalne (Speziallkommission) do rozstrzygania sporów własnościowych. W celu prawnej rejestracji przeprowadzonych zmian w 1818 roku utworzono nową hipotekę. Komisje Generalne łączyły w sobie pewien zakres kompetencji sądów i władz administracyjnych średniej instancji, a praktyczna ich praca ograniczała się do nadzoru prac innych komisji o mniejszym terytorialnie zasięgu. Do połowy lat trzydziestych XIX wieku ukształtował się model pracy tego organu. Grupy robocze, najczęściej złożone z mierniczego i kilku pomocników, w obecności przedstawicieli miejscowych właścicieli, rozpoczynały pracę na terenach najbardziej przygotowanych do przeprowadzenia postanowień edyktu. Za przygotowanie niezbędnych materiałów, utrzymanie i techniczne zabezpieczenie prac komisji odpowiadał miejscowy organ administracji samorządowej, a od 1834 roku landraci. Po 1835 roku część kompetencji Komisji Generalnych przejęły właściwe wydziały rejencji (Landwirtschaftliche Abteilungen). Sposób prowadzenia prac pozostał niezmieniony do lat siedemdziesiątych XIX wieku. W połowie lat osiemdziesiątych XIX wieku Komisje straciły swój dotychczasowy charakter i przejęły rolę instytucji oświatowo – prawnej, zajmując się głównie agrotechniką i kulturą rolną. Komisja Generalna dla Śląska we Wrocławiu została ostatecznie zlikwidowana rozporządzeniem z 3 czerwca 1919 roku. Na jej miejsce utworzono Krajowy Urząd Kultury Rolnej (Landeskulturamt) [Dzieje aktotwórcy opracował Piotr Suliński]