1. Księgi urodzeń 1876-1912; 2. Księgi małżeństw 1876-1912; 3. Księgi zgonów 1876-1912.

Powstanie Urzędu Stanu Cywilnego w Węgorzycach było efektem ostrego konfliktu nowo utworzonego cesarstwa (1871) z Kościołem katolickim. Rzecznikiem tzw. walki o kulturę (Kulturkampf) był kanclerz Rzeszy i jednocześnie premier Prus Otto von Bismarck. Jednym z jej elementów było wprowadzenie państwowej rejestracji ruchu naturalnego ludności, urodzeń, zgonów, a także ślubów cywilnych. Najwcześniej wprowadzono nowe ustawodawstwo w Prusach. Na mocy ustawy sejmu pruskiego z 9 III 1874 r. prezesi rejencji we wszystkich prowincjach pruskich zostali zobowiązani do utworzenia na podległych sobie terenach urzędów stanu cywilnego. Placówki te rozpoczęły działalność 1 X 1874 r. Ustawą Sejmu Rzeszy z dnia 6 II 1875 r. świecka rejestracja ruchu naturalnego ludności stała się wiążąca dla całej Rzeszy Niemieckiej. Poszczególny USC działał na terenie jednej lub więcej gmin. Urzędy stanu cywilnego zostały zobowiązane do prowadzenia ksiąg w trzech seriach: urodzenia, małżeństwa i zgony, sporządzanych w dwóch egzemplarzach: pierwopis (Haupt–Register) i wtóropis (Neben–Register). Ten ostatni po zakończeniu wpisów z danego r. przekazywany był na przechowanie do właściwego Sądu Obwodowego (Amtsgericht). Urząd Stanu Cywilnego w Węgorzycach istniał do 1945 r. Pod koniec II wojny światowej władze niemieckie przeprowadziły ewakuację części ksiąg (zwłaszcza pierwopisów) ze wschodnich prowincji w głąb Niemiec. Obecnie przechowywane są one w Standesamt I w Berlinie. Po zakończeniu wojny, na Ziemiach Odzyskanych pozostała stosunkowo duża liczba ksiąg w większości wtóropisów. Na podstawie rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z 1976 r. po stuletnim okresie przechowywania księgi USC sukcesywnie są przekazywane od 1978 r. do AP w Szczecinie.

Zespół częściowo zmikrofilmowany R 1963-1968, 13624-13647 sygn.1-10, 26-35, 51-60