O zavedenii (uczelnianej) opieki nad małoletnimi... 1834-1839, sygn. 1.

Sądy sieroce powstały na terenie Rosji w 1795 r. W obwodzie białostockim, który wszedł od 1807 r. w skład państwa rosyjskiego, organizacja sądownictwa opiekuńczego przejmowała wzory rosyjskie. Do reformy sądownictwa w 1864 r., sądy sieroce działały przy magistratach miejskich, zaś po reformie funkcjonowały przy sądach okręgowych. Sąd sierocy zajmował się sprawowaniem opieki nad majątkiem nieletnich sierot rodzin mieszczańskich, wdów kupców, mieszczan, rzemieślników cechowych i pospólstwa. Oprócz tego sądy te zajmowały się administracją majątków osób zesłanych na Sybir, zaginionych bez wieści, chorych umysłowo, głuchych, niemych, a także na polecenie Rządu Gubernialnego majątków obciążonych sekwestrem na rzecz państwa. W skład sądów sierocych wchodzili: przewodniczący – był nim głowa miejski lub inna osoba wybrana przez radę miejską i określona liczba członków wybieranych na zebraniu stanów (mieszczańskiego, kupieckiego i rzemieślniczego). Kadencja sądu trwała 3 lata.