I. Okręgowy Urząd Górniczy w Krakowie (1854) 1872-1939 1. Akta prezydialne (zarządzenia, zasady urzędowania, sprawy osobowe, odznaczenia. mobilizacja, warunki wojenne) 1872-1918 (sygn. OUGKr 1) 2. Akta ogólne (normalia, sprawy osobowe, pozwolenia i wyłączności górnicze, nadania, pomiary, policja górnicza, wywłaszczenia, odszkodowania, zmiany własności, regulaminy służbowe, kasy brackie, gwarectwa, stowarzyszenia, pełnomocnictwa, szkoły górnicze, podatki, sprawy kancelaryjne, statystyka) 1872-1932 (1939) (sygn. OUGKr 2-158) 3. Akta ogólne (sprawy administracyjne i budżetowo-gospodarcze, uprawnienia górnicze, ruch w kopalniach, poszukiwania górnicze, nadzór techniczny, sprawy pracownicze, statystyka, wydobycie ropy naftowej, kształcenie kadr, sprawozdania rzeczoznawców, księgi górnicze, księgi kancelaryjne) (1854) 1932-1939 (sygn. OUGKr 159-417) 4. Dopływy ujęte w aneksie (statystyka, projekty robót, plany kopalni i budynków biurowych oraz urządzeń technicznych, materiały dot. inwestycji) 1927-1939 (sygn.OUGKr 436-489) II. Kasa Bracka w Niedzieliskach (protokoły posiedzeń, korespondencja, spisy członków, księgi kasowe) 1868-1913 (sygn. OUGKr 418-425) III. Biuro Rozdzielcze Środków Żywności przy Okręgowym Urzędzie Górniczym w Krakowie (przydziały żywności, stan załóg kopalń, protokoły posiedzeń Komitety Gospodarczego) 1918-1923 (sygn. OUGKr 426-431) IV. Urząd Górniczy w Krakowie (saliny, kopalnie rudy żelaza, fosforytu i pirytu) 1940-1943 (sygn. OUGKr 432-435) V. Okręgowy Urząd Górniczy - mapy 1845-1904, (sygn. OUGKr 490-560)

Strukturę i kompetencje władz górniczych zmieniła ustawa górnicza z 1871 r., która do wykonania zadań powołała: urzędników rewirowych (okręgowych), starostwa górnicze i Ministerstwo Rolnictwa. 24.04.1872 r. ogłoszono rozporządzenie Ministra Rolnictwa określające siedziby urzędników rewirowych, w okręgu Starostwa Górniczego w Krakowie, obejmującego całą Galicję, utworzono dwa Okręgowe Urzędy Górnicze w Krakowie i we Lwowie. Urząd krakowski obejmował swym zasięgiem powiaty: bialski, bocheński, brzeski, chrzanowski, dąbrowski, gorlicki, grybowski, jasielski, kolbuszowski, limanowski, łańcucki, mielecki, myślenicki, nowotarski, nisiecki, nowosądecki, pilzeński, ropczycki, rzeszowski, tarnowski, wadowicki, wielicki, żywiecki i okręg krakowski. Do kompetencji urzędu należało m.in. wydawanie zezwoleń na działalność górniczą, prowadzenie ewidencji, nadzór nad przemysłem górniczym, sporządzanie planów robót, zatwierdzanie regulaminów kopalń. Po 1886 r. urzędowi krakowskiemu podlegały powiaty: bialski, bocheński, brzeski, chrzanowski, krakowski, limanowski, myślenicki, nowotarski, wadowicki, wielicki, żywiecki. Pozostałe zostały włączone do nowoutworzonego urzędu w Jaśle. Po upadku Austro-Węgier Okręgowe Urzędy Górnicze przeszły pod zwierzchnictwo Polskiej Komisji Likwidacyjnej, a po jej likwidacji pod zarząd Komisji Rządzącej dla Galicji i Śląska Cieszyńskiego oraz Górnej Orawy i Spisza. Strukturę władz górniczych II RP unormowała ustawa z 11.04.1924 r., która do wykonywania zadań związanych w górnictwem wyznaczała okręgowe i wyższe urzędy górnicze i Ministerstwo Przemysłu i Handlu.