akta cechu bednarzy i kołodziei 1857-1944 (3 j.a.), akta cechu białoskórników i czerwonoskórników 1652-1834 (4 j.a.), akta cechu fryzjerów 1934-1944 (1 j.a.), akta cechu garncarzy 1634 (1 j.a.), akta cechu krawców 1662-1936 (39 j.a.), akta cechu krawczyń 1926-1936 (7 j.a.), akta cechu kowali 1942-1944 (1 j.a.), akta cechu malarzy 1726-1944 (2 j.a.), akta cechu mechaników 1936-1939 ( 1 j.a.), akta cechu młynarzy 1697-1944 (17 j.a.), akta cechu piekarzy 1655-1938 (3 j.a.), akta cechu rzeźników 1732-1821 (9 j.a.), akta cechu stolarzy 1829-1945 (8 j.a.), akta cechu szewców 1799-1919 (16 j.a.), akta cechu sukienników 1563-1934 (3 j.a.), akta różnych cechów 1554-1823 (6 j.a.).

Prudnik był ważnym ośrodkiem rzemiosła na terenie Opolszczyzny. Tutejsi rzemieślnicy otrzymali cały szereg przywilejów. Między innymi w 1567 płóciennikom potwierdzono przywilej z 1493 roku, szewcom wydano przywilej w 1506 roku, piekarzom w 1547 roku i 1555 roku, rzeźnikom w latach 1552 i 1570, bednarzom w 1549 r., kuśnierzom w w 1568r., sukiennikom w latach 1574 i 1579 oraz murarzom w 1591 r. Na przełomie XVI i XVII w. w Prudniku było 16 cechów rzemieślniczych. W 1631 r. w Prudniku było 88 majstrów różnych specjalności, w 1787 roku liczba majstrów w Prudniku wzrosła do 458 osób. Prudnik w tym czasie był największym miastem obok Raciborza w księstwie opolsko-raciborskim. Rzemieślnicy bardzo zabiegali o ochronę własnych interesów, utrudniały czeladnikom uzyskiwanie uprawnień mistrzowskich. Znaczne utrudnienia stosowane przy przyjmowaniu do cechu oraz ogólnie ciężka sytuacja rzemiosła na Śląsku spowodowały, że władze carskie wydały w 1731 i 1739 roku Generalne Artykuły cechowe w których ograniczono wysokość opłat przy przyjmowaniu do cechu a także zakazano zbyt wymyślnych majstersztików. Równocześnie zezwolono niektórym rzemieślnikom pracować poza cechem. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Janina Domska , Opole 2003]

zmikrofilmowano jednostki archiwalne o sygnaturach 5, 9-17, 60, 77-78, 113