Sprawozdawczość - 12 j.a. (1949-1961) Bilanse. Wieloletnie i roczne plany inwestycyjne - 6 j.a. (1956-1958) Spisy zadań inwestycyjnych. Kontrola prawidłowości przebiegu procesu inwestycyjnego - 1 j.a. (1962) Zbiór sprawozdań z kontroli stanu zapasów maszyn niezagospodarowanych. Sprawozdawczość rzeczowa i finansowa z realizacji inwestycji i kapitalnych remontów - 1 j.a. (1958-1959) Bilans Zarządu Inwestycji Szkolnych w Opolu. Plany działalności gospodarczej - 17 j.a. (1956-1960) Roczne plany techniczno-ekonomiczne przedsiębiorstw i spółdzielni. Sprawozdawczość i statystyka - 16 j.a. (1953-1960) Roczna sprawozdawczość z realizacji zadań produkcyjnych i środków produkcji oraz roczne sprawozdania finansowe przedsiębiorstw i spółdzielni. Zbiorcze plany działalności i sprawozdawczość - 3 j.a. (1957-1960) Zbiorcze plany, sprawozdania i bilanse przedsiębiorstw.

Bank Inwestycyjny rozpoczął swoją działalność na podstawie Dekretu Rady Ministrów z dnia 25 października 1948 r. o reformie bankowej . Do jego ówczesnych zadań należało: - koncentrowanie środków przeznaczonych do finansowania inwestycji i administrowanie nimi, - bezpośrednie finansowanie inwestycji i ich kontrola, - kontrola finansowania inwestycji przekazanych do realizacji innym bankom, - zaopatrywanie w środki obrotowe przedsiębiorstw budowlanych i kontrola gospodarki finansowej tych przedsiębiorstw. Ponadto posiadał on prawo do emitowania obligacji. W myśl wymienionego powyżej Dekretu istniejące w chwili jego ogłoszenia państwowe przedsiębiorstwa bankowe, Bank Gospodarstwa Spółdzielczego, komunalne kasy oszczędności, Komunalny Związek Kredytowy w Poznaniu, Komunalny Bank Kredytowy w Poznaniu, Wojewódzki Bank Pożyczkowy w Poznaniu, gminne kasy pożyczkowo-oszczędnościowe oraz wszelkiego rodzaju kasy przezorności i instytucje o podobnym charakterze, przekazały nowo powołanym instytucjom bankowym wszystkie swoje agendy, aktywa i pasywa, ruchomości, nieruchomości i przeszły w stan likwidacji. Postanowienia powyższe nie obejmowały Narodowego Banku Polskiego, Banku Polskiego, Banku Kasa Polska Opieki S.A. oraz przedsiębiorstw bankowych i instytucji kredytu długoterminowego, które zostały postawione w stan likwidacji przed ogłoszeniem dekretu . Rok później na podstawie Uchwały Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1949 r. w sprawie nadania statutu Bankowi Inwestycyjnemu, ogłoszono jego statut . Podlegał on Ministrowi Skarbu. Miał prowadzić działalność na terenie całego kraju, zaś jego siedziba mieściła się w Warszawie. Podstawowymi zadaniami Banku Inwestycyjnego było zapewnienie najbardziej efektywnego i zgodnego z dyrektywami narodowych planów gospodarczych gromadzenia i wykorzystania środków finansowych przeznaczonych na inwestycje, z wyjątkami inwestycji objętymi zadaniami innych banków . Bank realizował politykę finansową państwa w zakresie inwestycji i budownictwa. Stał na straży wykonania uchwalonych planów inwestycyjnych oraz osiągnięcia przez inwestycje założonego: - wzrostu produkcji, - wzrostu wydajności pracy i obniżki kosztów produkcji, - wzrostu dochodu narodowego. Bank kontrolował koszty realizowanych inwestycji oraz zgodność z cenami i stawkami oraz zasadami rozliczeń. Był organem doradczym i opiniodawczym centralnej i terenowej administracji gospodarczej w sprawach planowania inwestycji i współpracował z nimi w zakresie projektowania i programowania inwestycji dla zapewnienia najbardziej celowego, właściwego i efektywnego wykorzystania środków inwestycyjnych oraz wykorzystania rezerw produkcyjnych. Bank składał Ministrowi Finansów sprawozdania ze swojej działalności analityczno-kontrolnej inwestorów, przedsiębiorstw wykonawstwa inwestycyjnego oraz z rozmiarów gromadzonych środków na inwestycje . Ustawa z dnia 13 kwietnia 1960 r. o prawie bankowym na nowo zdefiniowała system bankowości w kraju . Określono czynności bankowe i ustalono, że do wykonywania czynności bankowych powołane były: - banki państwowe, - banki w formie spółek akcyjnych, - spółdzielnie oszczędnościowo-pożyczkowe. W 1961 r. został uchwalony nowy statut Banku Inwestycyjnego . Zadania banku wykonywała Centrala oraz jednostki organizacyjne w terenie. Komórkami organizacyjnymi Centrali były departamenty i inne jednostki równorzędne. W terenie jednostkami organizacyjnymi były: - oddziały wojewódzkie - oddziały terenowe. Dyrektor oddziału wojewódzkiego nadzorował i koordynował działalność oddziałów terenowych. Oddziały terenowe realizowały zadania Banku według swej właściwości. Naczelny dyrektor w ramach zatwierdzonych przez Ministra Finansów otwierał i zamykał jednostki w terenie oraz ustalał ich siedziby i zakres właściwości rzeczowej i miejscowej. Organizację wewnętrzną centrali Banku, jednostek w terenie oraz zakres ich działania również ustalał naczelny dyrektor. Naczelnego Dyrektora powoływał i odwoływał Prezes Rady Ministrów na wniosek Ministra Finansów. Był on odpowiedzialny za działalność banku i reprezentował go na zewnątrz. W skład dyrekcji banku wchodzili: naczelny dyrektor, zastępcy naczelnego dyrektora oraz inni członkowie dyrekcji. Zastępców naczelnego dyrektora oraz innych członków dyrekcji powoływał i odwoływał Minister Finansów na wniosek naczelnego dyrektora. Dyrekcja podejmowała uchwały niezbędne do wykonywania zadań Banku oraz rozpatrywała główne zagadnienia z zakresu działalności banku. Do Dyrekcji należały sprawy: - projektów rozwiązań dotyczących zadań i kierunków pracy Banku, - założeń dla węzłowych i okresowych zadań banku, - projektów planu finansowo-kredytowego, - opinii dotyczących projektów rocznych i wieloletnich planów inwestycyjnych i planów budownictwa, - projektowanych środków mających na celu usprawnienia działalności inwestycyjnej i podniesienia dyscypliny inwestycyjnej, - rocznych planów dochodów i kosztów oraz bilansów i rocznych sprawozdań banku, - projektów taryf odsetek, prowizji i opłat bankowych, - zasad organizacji banku, rachunkowości oraz kontroli wewnętrznej, - sieci terenowej oraz otwierania i zamykania oddziałów i placówek pełnomocników banku, - zasad polityki etatowej i kadrowej oraz płac i nagród, - projektów podstawowych aktów normatywnych dotyczących działalności banku. Bank działał na zasadach rozrachunku gospodarczego. Własne środki finansowe banku składały się z : - funduszu statutowego, - funduszu rezerwowego, - funduszów specjalnych. Fundusz statutowy wynosił 1.500.000.000 złotych. Fundusz rezerwowy tworzono z części zysku banku i był przeznaczony na pokrycie mogących powstać strat bilansowych. Funduszami specjalnymi były: - fundusz inwestycyjno-remontowy, - fundusz socjalny. Fundusz inwestycyjno-remontowy był przeznaczany na finansowanie nakładów banku na inwestycje i kapitalne remonty . 23 października 1969 r. zostało wydane rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie zasad i trybu likwidacji Banku Inwestycyjnego . Według tego rozporządzenia: - z dniem 1 grudnia 1969 r. Bank Handlowy S.A. w Warszawie przejął agendy oraz aktywa i pasywa Banku Inwestycyjnego związane z finansowaniem i kredytowaniem działalności inwestycyjnej przedsiębiorstw handlu zagranicznego podległych i nadzorowanych przez Ministra Handlu Zagranicznego, - z dniem 1 grudnia 1969 r. Powszechna Kasa Oszczędności przejęła agendy oraz aktywa i pasywa Banku Inwestycyjnego związane z udzielaniem kredytów ludności na budownictwo i remonty budynków mieszkalnych, uzupełnianiem wkładów mieszkaniowych lub budowlanych do spółdzielni budownictwa mieszkaniowego, udzielaniem na zlecenie Ministra Finansów pożyczek osobom fizycznym i jednostkom gospodarki nie uspołecznionej, administrowaniem należnościami miejskich i powiatowych funduszy mieszkaniowych, funduszów mieszkaniowych Ministerstwa Obrony Narodowej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, Ministerstwa Sprawiedliwości oraz funduszów innych jednostek gospodarki uspołecznionej. Przejęcie agend oraz aktywów i pasywów przez Bank Handlowy i PKO odbyło się według stanu na dzień 30 listopad 1969 r. Pozostałe agendy oraz aktywa i pasywa Banku Inwestycyjnego przejął Narodowy Bank Polski z dniem 1 stycznia 1970 r. Bank Inwestycyjny został zlikwidowany.

Baza IZA 6.0