Zachowane akta obejmują lata 1776-1825, 1872-1945 [1946-1962]. Zachowały się: dane o urządzeniach hipotecznych posesji oraz o ich właścicielach, protokoły posiedzeń Rady Miejskiej, Magistratu, Zarządu Miejskiego oraz Komisji Budowlanej, akta dotyczące Ochrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej, kontroli właścicieli gruntów, ogrodów warzywnych, inspekcji budynków, kontroli szyldów i reklam, kanalizacji i odwadniania ulic, bezpieczeństwa i porządku publicznego, nakazów płatniczych, zasiłków wojskowych, ochrony weterynaryjnej, przydziałów reglamentowanych dla ludności, prześwietleń rentgenowskich oraz usług wykonywanych dla Niemców, zarządzenia policyjne, władz Warthegau, zarządzenia w sprawach porządkowych, rolnych oraz gospodarczych, zezwolenia: na urządzanie imprez i zabaw, na prowadzenie przedsiębiorstw (inwentaryzacja firmy Konrad z Warty), a także akta dotyczące spraw policyjnych, karnych, pożarowych, budowlanych, rolnych i handlowych. Ponadto zachowały się: rejestr domów m. Sieradza z lat 1931-1940, wykaz domów i posesji z 1944 r., spisy rolne, wykaz ulic z okresu okupacji oraz spis zakładów i rzemieślników. Na pozostałość aktową składają się także akta dotyczące ewidencji m.in.: statystyka i spisy ludności, ewidencja dowodów osobistych, spisy Niemców, książka meldunkowa polskich jeńców wojennych, księgi ludności stałej miasta Sieradza, kartoteka mieszkańców, domowe książki meldunkowe oraz księga kontroli ruchu ludności osób przybywających do miasta.

Pierwsza wzmianka o dobrach królewskich, leżących przy ujściu Żegliny do Warty i pełniących funkcje ośrodka kasztelani zawarta jest w bulli Innocentego II, wystawionej 7 VII 1136 r. dla arcybiskupa gnieźnieńskiego. Nie zachował się przywilej lokacyjny, jednak z dokumentu z 1298 r. wynika, że prawa miejskie Sieradz uzyskał w latach 1247-1255, a nadał je książę Kazimierz Konradowic. W latach 1262-1263 powstało Księstwo Sieradzkie, którego pierwszym władcą został Leszek Czarny. W II poł. XIV w. Sieradz został stolicą województwa sieradzkiego a w 1791 r. na mocy „prawa o miastach” został miastem wydziałowym dla 16 miast wolnych tegoż województwa. W wyniku II rozbioru Polski (1793) Sieradz został zagarnięty przez Prusy i włączony do Prus Południowych. Jednocześnie przestał być stolicą województwa i otrzymał status miasta powiatowego. Po utworzeniu Księstwa Warszawskiego (1807) Sieradz znalazł się w jego granicach, a następnie na terytorium Królestwa Polskiego powstałego w 1815 r. W połowie sierpnia 1914 r. Sieradz znalazł się pod okupacją niemiecką, która trwała aż do listopada 1918 r. Dnia 7 VIII 1917 r. odbyły się pierwsze wybory do Rady Miejskiej, która została rozwiązana w końcu marca 1918 r. Władzę w mieście sprawował wówczas Magistrat, który funkcjonował do 1933 r. Pierwsze posiedzenie nowo wybranej Rady Miejskiej odbyło się 7 IV 1919 r. W latach 1933-1939 organami samorządu były: Rada Miejska oraz Zarząd Miejski. W 1939 r. na mocy dekretu inkorporacyjnego Adolfa Hitlera z 8 X 1939 r. miasto zostało włączone do Rzeszy niemieckiej i znalazło się w obrębie tzw. „Kraju Warty (Reichsgau Wartheland). Nadano mu niemiecką nazwę – Schieratz. W okresie II wojny światowej ustrój władz oparty był na ustawodawstwie hitlerowskim. Dnia 23 I 1945 r. Sieradz został wyzwolony spod okupacji niemieckiej. W 1945 r. organizacja władz miejskich została oparta na nowych zasadach, w myśl których Miejska Rada Narodowa stanowiła organ uchwałodawczy samorządu miejskiego, zaś Zarząd Miejski, wybierany przez MRN, organ zarządzający i wykonawczy.