Materiały archiwalne zawarte w zespole Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej Św. Józefa w Częstochowie stanowią: księga duplikatów akt urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1910 - 1918, odpisy aktów urodzeń z roku 1910 z lat 1950-1953 oraz akta zbiorowe do aktów urodzeń i małżeństw

Parafię Św. Józefa w Częstochowie ustanowił biskup włocławski Stanisław Zdzitowiecki dnia 9 lutego 1910 roku wydzielając jej teren z parafii Św. Zygmunta. Oprócz osady Raków obejmował on wsie: Błeszno, Bugaj, Kręciwilk, Podbucze, Wrzosowiak, Pędziszów, Bernatowiznę, Łąki i część Ostatniego Grosza do ul. Tetmajera, Sosonowj i Źródlanej. W latach 1925-1937 należała do tej parafii osada fabryczna Wrzosowa, a w latach 1929-1937 wieś Wrzosowa i kolonia Wrzosowa-Zaniwie.Parafia początkowo korzystała z drewnianej kaplicy wybudowanej jeszcze w 1904 r. Kościół parafialny był budowany w latach 1925-1933 staraniem ks. Stefana Niedźwieckiego, drugiego proboszcza parafii. Wnętrze świątyni urządzali kolejni proboszczowie, m.in. ks. Klemens Gawlikowski (proboszcz w latach 1933-1945) i ks. Władysław Pająk (proboszcz w latach 1945-1949). Rejestracja aktów stanu cywilnego z parafii Św. Józefa została rozpoczęta z początkiem 1910 roku. Ujęte w księdze akty urodzenia dotyczyły też osób urodzonych jeszcze w 1909 roku, a nawet w latach wcześniejszych – np. akt numer 511/1910/I dotyczy osoby urodzonej dnia 03.10.1908 r., akt numer 1999/1910/I osoby urodzonej dnia 04.11.1907 r., akt numer 2524/1910/I dotyczy osoby urodzonej dnia 22.07.1906 r., akt numer 2686/1910/I dotyczy osoby urodzonej dnia 06.07.1905 r. Sposób prowadzenia akt stanu cywilnego na terenie zaboru rosyjskiego regulowały przepisy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego uchwalonego 13 czerwca 1825 roku, a obowiązującego od 1 stycznia 1826 roku. Zgodnie z postanowieniami Kodeksu, świecka rejestracja zdarzeń stanu cywilnego zrównana została z rejestracją kościelną, w wyniku czego złączone zostały akta stanu cywilnego z metrykami kościelnymi. Zapis ten określony w art. 71 Kodeksu dotyczył osób należących do tak zwanych wyznań chrześcijańskich, czyli: rzymskokatolickiego, greckokatolickiego, prawosławnego, ewangelicko – augsburskiego i ewangelicko-reformowanego. Oznaczało to, że osoby duchowne, w przypadku wyznania rzymskokatolickiego – proboszczowie parafii, po odprawieniu określonego obrzędu religijnego (chrztu, ślubu, pogrzebu) spisywali akta stanu cywilnego. Rejestracja aktów prowadzona była w dwóch odrębnych seriach ksiąg – księgach unikatów (pierwopisów) i duplikatów (wtóropisów). Unikaty zakładane były osobno dla aktów urodzeń, małżeństw i zgonów. Prowadzono je przez dowolna liczbę lat, aż do zapisania wszystkich kart w danym tomie. Natomiast księgi duplikatów zakładane były na każdy rok kalendarzowy i rejestrowano w nich (w wydzielonych częściach) wszystkie rodzaje aktów. Po zamknięciu księgi dla poszczególnych rodzajów akt sporządzany był skorowidz alfabetyczny z odniesieniem do numeru metryki. W przypadku akt małżeństw skorowidz sporządzano według nazwiska mężczyzny. Pierwopisy przechowywane były w miejscu ich wytworzenia, czyli w parafiach, natomiast wtóropisy przekazywano do archiwum hipotecznego właściwego sądu pokoju. Oprócz unikatów i duplikatów ksiąg w parafiach gromadzone były tak zwane alegata, czyli dokumenty załączane do akt małżeństw (zwane również aneksami lub aktami zbiorowymi). Stanowiły je takie dokumenty jak: odpisy metryk urodzenia lub chrztu małżonków, w przypadku ponownego ślubu akta zgonu zmarłego małżonka, zapowiedzi wygłaszane w parafiach. Alegata składane były z duplikatami ksiąg metrykalnych w archiwach sądowych. Szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego regulował wspomniany wyżej Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego i wydawane do niego akty wykonawcze. Normatywy te określały zarówno treść i formę aktów, termin dokonywania rejestracji od momentu zdarzenia, jak i sprawy związane z przygotowaniem ksiąg. Dużą wagę przywiązywano również do odpowiedniego zabezpieczenia akt stanu cywilnego – miały być one spisane na papierze dobrej jakości, a same księgi miały posiadać solidne i trwałe oprawy. Zgodnie z obowiązującymi przepisami duchowni pełniący funkcję urzędników stanu cywilnego nie mogli dokonywać żadnych poprawek lub skreśleń w sporządzonym już akcie. Niedopuszczalne było również stosowanie skrótów bądź oznaczanie liczb cyframi – daty zapisywano słownie. Od 1868 roku, na mocy przepisów Komitetu Urządzającego z dnia 10/22 listopada 1867 roku, akta stanu cywilnego sporządzane były w języku rosyjskim. Wprowadzona została również podwójna datacja, według kalendarza gregoriańskiego i juliańskiego. Rejestracja akt stanu cywilnego w parafiach prowadzona była do 1945 roku. Od 1 stycznia 1946 roku, na mocy przepisów Dekretu Rady Ministrów z dnia 25 września 1945 roku Prawo o aktach stanu cywilnego, rozpoczęły działalność państwowe urzędy stanu cywilnego.