Kasa Skarbowa we Włodawie z 1931 r. (sygn. 134); dokumentacja z działów: Ogólny z lat 1946-1949 (sygn. 135-139); Wymiarowy z lat [1940, 1943] 1944-1950 (sygn. 30-64); Rachunkowo-Kasowy z lat [1940-1943] 1944-1950 (sygn. 1-29, 65-133); Egzekucyjny z lat 1947-1949 (sygn. 140-145)

Ustawa z dnia 31 lipca 1919 r. o tymczasowej organizacji władz i urzędów skarbowych, która określiła Ministerstwo Skarbu jako „naczelną władzę kierowniczą, nadzorczą i w ostatniej instancji orzekającą na całym obszarze państwa”. Artykuł 2 ustawy stanowił „zarząd skarbowy w poszczególnych częściach obszaru państwowego sprawują: A). izby skarbowe, B). urzędy skarbowe, a). podatków i opłat skarbowych, b). akcyz i monopolów państwowych, c). kasy skarbowe”. Ustawa o terenowych organach jednolitej władzy państwowej z 20 marca 1950 r. wprowadza zmiany ustrojowe, w wyniku których zniesione zostały urzędy skarbowe, w miejsce których tworzone były wydziały finansowe podległe prezydiom rad narodowych. Siedziba Urzędu Skarbowego mieściła się we Włodawie. Status prawny – administracja specjalna, skarbowość. Urzędy skarbowe podatków i opłat skarbowych oraz kasy skarbowe tworzone były w każdym powiecie administracyjnym. Na czele urzędu skarbowego stał naczelnik skarbowy, na czele kasy skarbowej – skarbnik. Do zadań urzędu skarbowego podatków i opłat skarbowych należało: wymiar podatków bezpośrednich i opłat skarbowych przy współudziale komisji podatkowych, tam, gdzie ustawy podatkowe przewidują, kontrola i przymusowe ściąganie podatków i opłat skarbowych; bezpośredni nadzór nad podatkami i opłatami obliczanymi i uiszczanymi przez osoby opodatkowane lub urzędy do tego powołane; czuwanie nad przestrzeganiem ustaw podatkowych i stemplowych, wymierzanie kar za ich przekroczenia na podstawie obowiązujących przepisów. Rozporządzenie Ministra Skarbu o organizacji i zakresie działania izb i urzędów skarbowych z 20 czerwca 1927 r. określiło zakres czynności dla urzędów skarbowych podatków i opłat skarbowych. Obejmował on dział: A – podatków bezpośrednich; B – opłat stemplowych; C – podatku spadkowego i od darowizn. Rozporządzenie Ministra Skarbu z 23 lutego 1923 r. dotyczyło organizacji i zakresu działania izb skarbowych oraz podległych im urzędów i organów wykonawczych. Na czele urzędu skarbowego stanął naczelnik podległy dyrektorowi izby skarbowej. Urzędy dzieliły się na działy: 1). wymiarowy; 2). egzekucyjny; 3). rachunkowo-kasowy. W urzędzie funkcjonowała również kancelaria. W okresie okupacji obowiązujące przepisy skarbowe w urzędach najniższych instancji nie uległy zmianie. Podlegały one wówczas nadzorowi niemieckiego inspektora. Po 1944 r. obowiązywała struktura organizacyjna z 1939 r.