akta notarialne z lat 1910-1913, repertorium z 1911 roku, skorowidze z lat 1910-1914

Reorganizacja sądownictwa na terenie Księstwa Warszawskiego w 1808 roku wprowadziła instytucję notariatu, opartą na francuskiej ustawie z 1803 roku. Kodeks Napoleona oddzielał jurysdykcję sporną (sądy) od jurysdykcji dobrowolnej (notariat, hipoteka). Notariat był najczęściej instytucją jednoosobową , na czele której stał notariusz sprawujący swój urząd dożywotnio. Zadaniem jego było przyjmoweanie aktów wypływających z dobrej woli stron, tzn. umów, kontraktów, jednostronnych zobowiązań, deklaracji, testamentów. Przez kilka lat obowiązki notariuszy sprawowali podsędkowie przy sądach pokoju, jednakże szybko zostali zastąpieni przez rejentów urzędujących przy sądach pokoju i trybunałach cywilnych. Późniejsze ustawy z 1818 r. i 1825 r. wprowadzały niewielkie zmiany, nie zmieniając jednak w zasadniczej treści ustawy z 1808 r., która obowiązywała na terenie Królestwa Polskiego do 1876 roku - do chwili wprowadzenia rosyjskiej ustawy notarialnej. Od tego momentu notariusz otrzymywał nominację od Izby Sądowej Warszawskiej na wniosek prezesa sądu okręgowego; wprowadzono również język rosyjski jako język urzędowy. Czynności notariusza znajdują odbicie w tzw. rejestrach (połączenie dawnych repertoriów akt z dziennikiem podawczym). Prowadzono także skorowidze osób sporządzających akty notarialne i wykazy pism wysłanych z kancelarii notariusza.