Akta cechu krawieckiego, stolarskiego, ciesielskiego, murarskiego, tokarskiego, mydlarskiego, malarzy, powroźników, akta stowarzyszeń rzemieślników chrześcijan

Początki cechów na Kielecczyźnie sięgają przełomu XVI/XVII wieku. W muzeum kieleckim znajduje się statut cechów nadany przez biskupów krakowskich z 1601 roku oraz przywilej z 1712 roku. Statut to podstawa działalości cechu. Statuty były zatwierdzane przez radę miejską, potem przez panującego. Do naczelnych zadań cechów należało czuwanie nad jakością, techniką i organizacją pracy oraz zbytem wyprodukowanych towarów. Władzą ustawodawczą i kontrolującą było zebranie ogółu członków cechu. Władza wykonawcza sprawowana była przez radę starszych. W 1816 roku w Królestwie Polskim zmieniono nazwę cech na zgromadzenie rzemieślnicze- utrzymywała się jednak nadal stara ich nazwa. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dn 7 czerwca 1927 roku wprowadziło obowiązek posiadania kwalifikacji do prowadzenia warsztatu. W tym samym roku zaczęła obowiązywać ustawa przemysłowa. Cechy utraciły charakter przymusowy i prawo wyłącznego egzaminowania uczniów. Znalazły się pod nadzorem Zarządu Miejskiego. Najczęstsze są cechy powiatowe, wielobranżowe takie jak cech rzemiosł różnych. Nową formę organizacyjną Cech Rzemiosł Różnych otrzymał w 1951 roku, o czym wspomina statut z 23 lipca 1951 roku, zatwierdzony przez Wydział Przemysłu Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Obejmował on takie gałęzie rzemiosła jak: cholewkarstwo, kuśnierstwo, rękawicznictwo, rymarstwo, piekarstwo, cukiernictwo, młynarstwo, rzeźnictwo, wędliniarstwo. Na podstwie decyzji Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach Wydział Przemysłu Handlu i Usług z dnia 19 lipca 1975 roku w jeden Cech Rzemiosł Różnych połączono cechy: metalowy, skórzany, spożywczy i młynarski. Cech ten obejmował swoim zasięgiem miasto Kielce, a swą działalność rozpoczął 15 października 1975 roku. Na podstawie wstępu do zespołu