Specjalia Wydział Cywilny l. 1933- [1946], od sygn. 1 do sygn. 29: Akta w sprawie cywilnej o należności, eksmisję, działy. Wydział Karny l. 1937-1941, od sygn. 30 do sygn. 61: Akta w sprawie karnej za usiłowanie kradzieży, za pobicie, pomówienia słowne. 1923-1939, od sygn. 62 do sygn. 64: Repertoria Komornika Sądu Grodzkiego w Łęczycy. 1930-1931, sygn.65: skorowidz alfabetyczny dla repertorium ''C''.

Unifikacja sądów powszechnych nastąpiła po wejściu w życie z dniem 1 stycznia 1929 r. rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z 6 lutego 1928 roku-Prawo o ustroju sądów powszechnych. Prawo to utrzymywało podstawowe zasady poprzedniego systemu prawnego wynikające z konstytucji marcowej z 1921 r. Zgodnie z ustawą wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych i karnych sprawowały sądy powszechne: sądy grodzkie oraz sędziowie pokoju (pierwszy szczebel), sądy okręgowe (drugi szczebel), sądy apelacyjne (trzeci szczebel) i Sąd Najwyższy w Warszawie (instancja najwyższa). Wydawały wyroki w imieniu Rzeczpospolitej Polskiej, językiem sądowym był język polski. Niniejsze prawo również głosiło, że kompetencje dotychczasowych sądów przejęły: sądów powiatowych i sądów pokoju–sądy grodzkie, sądów okręgowych–sądy okręgowe, sądów apelacyjnych–sądy apelacyjne i Sądu Najwyższego–Sąd Najwyższy. Sądy grodzkie orzekały jednoosobowo jako I instancja w drobnych sprawach cywilnych i karnych oraz udzielały pomocy sądowej innym sądom. Organami tych sądów mieli być sędziowie pokoju, wybierani spośród zwykłych obywateli na pięć lat w wyborach bezpośrednich przez mieszkańców danego okręgu sądu grodzkiego. Odwołania od wyroków sędziów pokoju miały rozstrzygać sądy grodzkie. Instytucja sędziów pokoju pozostała tylko na papierze, a formalnie została usunięta na mocy ustawy z 9 kwietnia 1938 r. Sądy grodzkie składały się z jednego lub większej liczby sędziów mianowanych przez Ministra Sprawiedliwości, a po nowelizacji w 1929 r., prezydenta na wniosek ministra sprawiedliwości (od 1932 r. w porozumieniu z premierem), spośród których był wyznaczany naczelnik sądu. Naczelnik od 1929 r. mógł być usunięty tylko za zgodą zgromadzenia ogólnego. Sądy, w których był duży napływ spraw, były dzielone na oddziały. Do każdego z nich należał jeden lub kilku sędziów, a na czele stał przewodniczący, którym mógł zostać tylko sędzia pracujący w danym sądzie. W każdym sądzie grodzkim istniał sekretariat, zajmujący się sprawami biurowymi oraz komornicy do pełnienia czynności egzekucyjnych. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z 6 lutego 1928 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych wprowadziło, iż wymiar sprawiedliwości w sprawach cywilnych i karnych sprawowały sądy powszechne, czyli m.in. sądy grodzkie. Z miasta Łęczycy z instytucji wymiaru sprawiedliwości z lat 1933-1939 [1946] zachował się Sąd Grodzki. Z wspomnianego sądu pozostały akta szczegółowe, które przedstawiają działalność wydziału cywilnego i karnego natomiast brak akt ogólnych z informacjami dotyczącymi działalności, powstania i likwidacji. Na skutek tego nie można odtworzyć historii związanej z funkcjonowaniem powyższego sądu. Z zachowanych akt spraw odnaleziono informacje dotyczące orzekających sędziów w Sądzie Grodzkim w Łęczycy, a mianowicie: sędzia Feliks Berłowski, sędzia Jan Tułecki, sędzia Wiszniewski, sędzia J. Rozental, sędzia St. Wolski, sędzia W. Rosiński oraz sędzia Z. Złotnicki. Brak informacji na temat naczelnika sądu, który miał być wybierany spośród sędziów. Sądu nie podzielono na oddziały, które tworzono ze względu na duży napływ spraw. Sąd obejmował zasięgiem powiat łęczycki. Na mocy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 lipca 1931 r. o rozmieszczeniu sądów grodzkich w powiecie łęczyckim, w okręgu Sądu Okręgowego w Łodzi, zniesiony został Sąd Grodzki w Poddębicach i w związku z tym gminę Gostków włączono do właściwości Sądu Grodzkiego w Łęczycy.