Państwowe Biuro Notarialne w Łęczycy

Reference code
52/340/0
Number of series
9
Number of scans
0

Content:

1. Akta notarialne z lat 1952-1992 [2018] (sygn. od 1 do 6, od 288 do 345, od 967 do 1152), 2. Pomoce ewidencyjne z lat 1952-1993 (sygn. 253, od 255 do 287, od 1153 do 1215, 1217),vacat sygn. 254 z roku 1951, 2.1. Repertoria z lat 1952-1992 (sygn. 253, od 1153 do 1215, 1217), 2.2. Skorowidze z lat 1952-1993 (sygn. od 255 do 287), vacat sygn. 254 z roku 1951, 3. Akta spraw cywilnych z lat 1956-1991 (sygn. od 7 do 252, od 346 do 966), 3.1. Akta postępowania nakazowego i upominawczego z lat 1956-1972 (sygn. od 7 do 213, 215-249), 3.2. Akta spraw cywilnych o otwarcie i ogłoszenie testamentu z lat 1965-1991 (sygn. 214, od 346 do 966), 3.3. Akta spraw wieczysto-księgowych z lat 1958-1970 (sygn. od 250 do 252), 4. Korespondencja z lat 1955-1959 (sygn. 1216).

The history of the creator:

Dnia 2 stycznia 1952 roku rozpoczęło działalność Państwowe Biuro Notarialne w Łęczycy w oparciu o ustawę z dnia 25 maja 1951 r.[1]. Z dniem wejścia w życie ustawy straciło moc obowiązującą rozporządzenie Prezydenta Ignacego Mościckiego z 1933 r. oraz wszystkie akty prawne wydane w latach 1946-1951. Artykuł 1 ustawy stanowił, że państwowe biura notarialne są powołane do sporządzania aktów, którym strony obowiązane są lub chcą nadać formę notarialną, do uwierzytelniania i poświadczania dokumentów oraz do dokonywania innych czynności zleconych przez prawo. Zniesione zostały izby notarialne jako samorząd zawodowy notariuszy. Ustawodawca uznał tę instytucję za zbędną[2]. Minister Sprawiedliwości ustalał również ilość państwowych biur notarialnych oraz plan ich rozmieszczenia. Kierownictwo biura sprawował notariusz, wyznaczony przez Ministra Sprawiedliwości, minister także wyznaczał zastępcę notariusza do pełnienia czynności notarialnych w razie nieobecności notariusza, innej przeszkody w pełnieniu przez niego czynności notarialnych lub nieobsadzenia stanowiska notariusza. Notariuszy mianował, przenosił na inne miejsca służbowe oraz zwalniał Minister Sprawiedliwości. Czynności notarialnych dokonywało się w lokalu państwowego biura notarialnego, natomiast poza tym lokalem czynność notarialna mogła być dokonana, jeżeli tego wymagał charakter czynności albo jeżeli strona z usprawiedliwionych przyczyn nie mogła stawić się do państwowego biura notarialnego. Artykuł 11 par. 1 stanowił, że na stanowisko notariusza mógł być mianowany ten, kto dawał rękojmię należytego wykonywania obowiązków notariusza w Polce Ludowej; posiadał obywatelstwo polskie i korzystał w pełni z praw publicznych i obywatelskich praw honorowych oraz miał pełną zdolność do czynności prawnych; był nieskazitelnego charakteru; ukończył wyższe studia prawnicze; złożył egzamin notarialny. Minister Sprawiedliwości określał także w drodze rozporządzenia zakres egzaminu notarialnego, tryb jego przeprowadzania i skład komisji egzaminacyjnej. Wymagań złożenia egzaminu notarialnego nie stosowało się do wszystkich osób[3]. Artykuł 18 ustawy stanowił, że notariusz jest pracownikiem państwowym. Notariusz zobowiązany był wiernie służyć Polsce Ludowej, czuwać nad zgodnością z prawem dokonywanych czynności notarialnych, obowiązki swe wypełniać sumiennie i gorliwie, dochować tajemnicy służbowej oraz w postępowaniu swym kierować się zasadami godności, uczciwości i sprawiedliwości społecznej. Do zakresu działania państwowych biur notarialnych, zgodnie z art. 21, należało sporządzanie aktów notarialnych, sporządzanie poświadczeń, doręczanie oświadczeń, spisywanie protokołów w przypadku prawem przewidzianych, sporządzanie protestów weksli, czeków, warrantów i innych dokumentów, przyjmowanie na przechowanie dokumentów, wykonywanie w postępowaniu spadkowym czynności prawem przewidzianych, sporządzanie wypisów, odpisów i wyciągów, sporządzanie na żądanie stron projektów, aktów oświadczeń i dokumentów, dokonywanie innych czynności zleconych przez prawo. Zakres obowiązków wkrótce uległ rozszerzeniu ponieważ 18 lutego 1955 r., został wydany dekret o przekazaniu państwowym biurom notarialnym niektórych dotychczasowych czynności notarialnych[4]. Państwowym biurom notarialnym przekazano obowiązki wydawania nakazów zapłaty w uproszczonych postępowaniach cywilnych, mianowicie w postępowaniu nakazowym i postępowaniu upominawczym. Notariusze mogli przyjmować oświadczenia o przejęciu lub odrzuceniu spadku w postępowaniu spadkowym[5]. Od 1964 r. do obowiązków biur notarialnych należało również prowadzenie ksiąg wieczystych. Państwowe biura notarialne prowadziły księgi wieczyste i były właściwe do zakładania takich ksiąg oraz do prowadzenia zbiorów dokumentów dotyczących nieruchomości, które nie mają urządzonych ksiąg wieczystych albo których księgi zaginęły lub uległy zniszczeniu[6]. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 grudnia 1964 r. określało prowadzenie państwowych biur notarialnych, przejmujących prowadzenie ksiąg wieczystych. Z dniem 1 stycznia 1965 Państwowe Biuro Notarialne w Łęczycy przejęło prowadzenie ksiąg wieczystych w Łęczycy dla obszaru powiatów: łęczyckiego i poddębickiego[7]. Ustawa z roku 1989 dawała możliwość dokonania czynności notarialnych notariuszowi działającemu w państwowym biurze notarialnym oraz notariuszowi prowadzącemu indywidualną kancelarie notarialną. Artykuł 41 przywrócił samorząd notariuszy [8]. Natomiast w roku 1991 czynności notarialnych dokonywał notariusz, który mógł prowadzić tylko jedną kancelarię[9]. Minister Sprawiedliwości ustawą z dnia 14 lutego 1991 - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o notariacie oraz o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego i ustawy o księgach wieczystych zniósł państwowe biura notarialne i przekazał prowadzenie ksiąg wieczystych właściwym sądom rejonowym po utworzeniu kancelarii notarialnych na obszarze znoszonego biura[10]. Państwowe Biuro Notarialne w Łęczycy mieściło się w Łęczycy przy ul. Mariana Buczka 46[11]. Od roku ok. 1976 zmieniło siedzibę przy ulicy Marii Konopnickiej 16. Czynności notarialnych w Państwowym Biurze Notarialnym dokonywali notariusze: Stanisław Wyżynkiewicz, Feliks Pliszkiewicz, p.o. notariusza Feliks Lipke, p.o. notariusza Karol Witkowski, Wiesław Kubasiński, Janusz Stanilewicz, Kazimierz Pachniewicz, Urszula Macher, Ewa Świeboda, Krystyna Pacholska, Ewa Wojciechowska, assesor notarialny Danuta Karpińska, Ewa Wojciechowska-Kuta. [1] Ustawa z dnia 25 maja 1951 r. Prawo o notariacie, Dz. U. Nr 36, poz. 276, [2] Chłopecki. T., Notariat w Polsce 1946-1952, [w:] Varia Doctrinalia red. Macheja Łukasz, Wrocław 2012, s. 141, [3] ibidem, s.142, [4] Dziennik Ustaw (dalej Dz.U.) Nr 9 z 1955, poz. 56, art. 1, [5] Chłopecki. T., op.cit., s. 143, 144 [6] Dz. U Nr 41 z 1964, poz. 278, [7] Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 grudnia 1964 r., Dz. U. Nr 1, poz. 3 art. 14, [8] Ustawa z dnia 24 maja 1989 r. Prawo o notariacie, Dz. U Nr 33, poz.176, [9] Ustawa z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie, Dz. U Nr 22, poz.91, [10] Ustawa z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie oraz o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego i ustawy o księgach wieczystych , Dz. U Nr 22, poz.92. [11] APPO/Ł, nr zespołu 340, sygn. 845.

Border dates:

1952-1992 [2018]

Classification:

instytucje ochrony prawa i wymiaru sprawiedliwości

The name of the creator:

Dates:

1952-2018.

Former name:

Foreign language name:

Languages:

polski

Availability:

Provided partially

Total archival files:

1216

Total archival files processed:

1216

Total archival files without records:

0

Total linear metres

25.86

Total linear metres processed

25.86

Total archival files without records

0.0

Total archival files:

0

Total files:

0

Total size (in MB):

0.0

Total documents

0

Total cases

0

Total classes

0

Total archival files:

0.0

Total running meters :

0.0

Dates of non-archival documentation :

Name Inventory tax uwagi
Electronic archive inventory approved No data 1216 j.a.