Akta Komitetu ds. remontu pałacu Branickich 1826-1833, sygn. 1-2. Inwentarze pomieszczeń i budynków zespołu pałacowego, sporządzone w 1808 r. Protokoły posiedzeń Rady Instytutu 1894-1918, sygn. 3-20. Protokoły inspektora klasowego 1896-1898, sygn. 21-22. Księgi rachunkowe 1905-1914, sygn. 23-25. Akta administracyjno-gospodarcze, sprawy nauczania i wychowania 1849-1918, sygn. 26-155. Akta personalne pracowników Instytutu 1870-1918, sygn. 156-205. Charakterystyka i opis przebiegu służby pracowników Instytutu. Akta personalne wychowanek Instytutu 1905-1917, sygn. 206-397. Rejestr pism wychodzących 1914, sygn. 398.

Białostocki Instytut Panien Szlacheckich był szkołą żeńską kształcącą córki szlachty z guberni grodzieńskiej, mińskiej, wileńskiej oraz Obwodu Białostockiego, tworzących wówczas Białoruski Okręg Naukowy. Siedzibą Instytutu został pałac Branickich w Białymstoku. Główny zarząd szkoły należał do Rady Instytutu w skład, której wchodzili: generał- gubernator wileński jako prezes, zarządzający Obwodem Białostockim- zastępca prezesa, oraz członkowie- kurator Białoruskiego Okręgu Naukowego, marszałek szlachty Obwodu Białostockiego, delegaci szlachty, z każdej guberni po jednym, oraz członkowie do spraw nauczania i gospodarczych. Do kompetencji Rady należał nadzór nad całokształtem działalności placówki, zwłaszcza rozpatrywanie sprawozdań członków do spraw nauczania i gospodarczych, kontrola finansów, przyznawanie nagród i wymierzanie kar, przyjmowanie i zwalnianie pracowników. Zarząd wewnętrzny Instytutu powierzono przełożonej, która kontrolowała nauczanie i wychowanie uczennic, oraz utrzymywanie dyscypliny. W 1843r. po likwidacji Obwodu Białostockiego, skład i działalność Rady uległy znacznemu ograniczeniu. Białostocki Instytut Panien Szlacheckich wchodził w skład resortu „ Instytucji Cesarzowej Marii”. Na mocy postanowienia Głównej Rady resortu w 1855r. przywrócono Białostockiej Radzie pełny zarząd zakładem. Rada składała się odtąd z przełożonej, oraz członków do spraw nauczania i gospodarczych. W 1914r. kancelaria instytucji ewakuowana została do Piotrogrodu, a w końcu 1917r. do Permu gdzie 1 kwietnia 1918r. dokonano likwidacji Instytutu.