Szkoła Ludowa IV-klasowa im. św. Stanisława Kostki w Przemyślu (katalog klasyfikacyjny na rok 1908/09), 1908-1909, sygn. 1; Szkoła Wydziałowa III-klasowa Męska im. św. Stanisława Kostki w Przemyślu (katalog klasowy na rok szkolny 1912/13), 1912-1913, sygn. 2; Szkoła Powszechna VII-klasowa Męska im. św. Stanisława Kostki w Przemyślu (księga ocen sprawowania się i postępów w nauce uczniów klasy I-VII), 1936-1937, sygn. 3; Publiczna Szkoła Powszechna Męska i Szkoła Podstawowa nr 7 im. św. Stanisława Kostki w Przemyślu (księga ocen, arkusze ocen), 1944-1950, sygn. 4-10; Szkoła Podstawowa nr 7 im. Juliana Marchlewskiego w Przemyślu, 1951-1965, sygn. 11-46, (księga zarządzeń dyrektora, 1953-1960, sygn. 11; księgi protokołów Rady Pedagogicznej, 1954-1965, sygn. 12-17; sprawozdanie kierownika szkoły za rok szkolny 1963/64, 1964, sygn. 18; księga protokołów Komitetu Rodzicielskiego, 1954-1960, sygn. 19; kronika szkolna, 1956-1965, sygn. 20; księgi uczniów, 1951-1965, sygn. 21-24; ewidencja uczniów na rok szkolny 1964/65, 1964, sygn. 25 arkusze ocen, 1949-1965, sygn. 26-43; kroniki konkursów czytelniczych, 1953-1955, sygn. 44-46).

W ramach autonomii przyznanej Galicji, szkoły ludowe zostały w 1867 roku spolszczone. Na podstawie przepisów Ustawy z dnia 22 VI 1867 roku o języku wykładowym w szkołach ludowych i średnich Królestw Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim, język niemiecki był obowiązkowym przedmiotem nauczania dopiero od klasy trzeciej szkoły ludowej. W 1869 roku przeprowadzono reformę szkolnictwa ludowego w Austrii. Na terenie Galicji reformy tej dokonano opartą na ogólnopaństwowej, krajową Ustawą z dnia 2 V 1873 roku o zakładaniu i utrzymywaniu publicznych szkół ludowych i posyłaniu do nich dzieci, która została następnie zmieniona ustawą z dnia 23 V 1895 roku. Utworzone na podstawie powyższych przepisów szkoły ludowe dzieliły się na pospolite i wydziałowe. Pełny cykl nauki w szkole pospolitej trwał sześć lat. Istniały szkoły pospolite jedno-, dwu-, trzy-, cztero-, pięcio- i sześcioklasowe. Na wsi galicyjskiej zdecydowaną większość stanowiły szkoły jedno- i dwuklasowe. Trzyletnia szkoła wydziałowa, przygotowująca uczniów do przyszłego zawodu nie wymagającego ukończenia szkoły średniej, była oparta na podbudowie czterech klas szkoły pospolitej. W szkołach wydziałowych żeńskich nauka mogła być przedłużona o dwa lub trzy lata. Szkoły wydziałowe łączono pod jedną dyrekcję ze szkołami pospolitymi. W oparciu o przepisy wspomnianej wyżej ustawy z dnia 22 VI 1867 roku, w szkołach ludowych w Galicji Wschodniej na terenach zamieszkałych przez ludność ukraińską umożliwiono uczniom tej narodowości naukę języka ojczystego. W przypadku jeśli część uczniów uczęszczających do danej szkoły posługiwała się językiem polskim, a część ukraińskim, język nie będący językiem wykładowym był obowiązkowym przedmiotem nauczania. Pierwszym aktem prawnym, który uregulował organizację szkolnictwa w niepodległym państwie polskim był Dekret Naczelnika Państwa z dnia 7 II 1919 roku, o obowiązku szkolnym. Wprowadzał on obowiązek szkolny w zakresie siedmiu klas szkoły powszechnej. W przypadku braku w danej miejscowości pełnej szkoły powszechnej siedmioklasowej obowiązek ten miał być realizowany w szkołach cztero- lub pięcioklasowych z trzyletnią lub dwuletnią nauką uzupełniającą. Faktycznie w szkołach niżej zorganizowanych na terenie byłego zaboru austriackiego realizowano program siedmiu lub sześciu klas szkoły powszechnej poprzez naukę w klasach łączonych. Unifikację szkół powszechnych w II Rzeczypospolitej przeprowadziła Ustawa z dnia 11 III 1932 roku, o ustroju szkolnictwa. Jako podstawę organizacyjną i programową ustroju szkolnego przyjęto siedmioklasową szkołę powszechną najwyżej zorganizowaną (III stopnia). Obok szkół III stopnia miały również istnieć niżej zorganizowane szkoły II stopnia (sześcioklasowe) i I stopnia (czteroklasowe). Program szkoły powszechnej dzielił się na trzy szczeble programowe. Tylko szkoły III stopnia realizowały w pełni wszystkie trzy szczeble programowe. Absolwenci szkół I stopnia w celu uzyskania przyjęcia do szkoły średniej musieli kontynuować naukę w szkołach wyższego stopnia. Prawo mniejszości narodowych do uczenia się we własnym języku w szkołach państwowych regulowała Ustawa z dnia 31 VII 1924 roku, zawierająca niektóre postanowienia o organizacji szkolnictwa. W szkołach powszechnych położonych w miejscowościach posiadających co najmniej 25% ludności danej mniejszości narodowej, na urzędowo stwierdzone żądanie rodziców 40 dzieci tej mniejszości, wprowadzano jej narodowy język wykładowy. W przeciwnym wypadku obowiązywał język państwowy tj. polski. W czasie II wojny światowej szkoły powszechne w okupowanym obszarze Generalnego Gubernatorstwa zostały otwarte w październiku 1940 roku. Podstawą prawną do uruchomienia szkół stanowiło Rozporządzenie o szkolnictwie w Generalnym Gubernatorstwie z dnia 31 X 1939 roku. Nauczania. Natomiast na ziemiach polskich znajdujących się w latach 1939-1941 pod okupacją sowiecką wprowadzono organizację szkolnictwa obowiązującą w Związku Sowieckim. Po zajęciu przez Niemców Małopolski Wschodniej w 1941 roku i utworzeniu Dystryktu Galicja, szkoły typu sowieckiego zlikwidowano i rozciągnięto na ten teren system szkolnictwa istniejący w Generalnym Gubernatorstwie. Organizacja szkolnictwa powszechnego w Polsce w latach 1944-1948 opierała się na przepisach ustawy z dnia 11 III 1932 roku. Innowację w stosunku do niej stanowiło zlikwidowanie w 1944 roku odrębności programowej szkół poszczególnych stopni i wprowadzenie realizacji przez wszystkie szkoły powszechne jednakowego programu nauczania. Dzieci starsze z rejonu szkół niepełnych miały uczęszczać do wyższych klas najbliższej szkoły siedmioletniej zwanej wtedy szkoła zbiorczą. Natomiast Instrukcja z dnia 16 VII 1945 roku w sprawie organizacji roku szkolnego 1945/46 w średnich szkołach ogólnokształcących przedłużyła o klasę VII naukę uczniów szkół powszechnych zamierzających się ubiegać o przyjęcie do szkoły średniej. Istotna zmiana w szkolnictwie nastąpiła z początkiem roku szkolnego 1948/49, kiedy część szkół powszechnych została połączona z państwowymi gimnazjami i liceami ogólnokształcącymi w jednolite jedenastoletnie szkoły ogólnokształcące stopnia podstawowego i licealnego. Nowo powstałe szkoły realizowały program siedmiu klas szkoły podstawowej i czterech klas liceum ogólnokształcącego. Pozostałe szkoły powszechne działały odtąd jako szkoły ogólnokształcące stopnia podstawowego. Niezależnie od posiadanej organizacji (pełne siedmioklasowe lub niepełne sześcio- i czteroklasowe) realizowały one jednakowy program nauczania. Okres działalności szkół podstawowych siedmioklasowych zamyka wprowadzenie w życie Ustawy z dnia 15 VII 1961 roku o rozwoju systemu oświaty i wychowania, przyjmującej za podstawę organizacyjną i programową systemu kształcenia i wychowania ośmioletnią szkołę podstawową. Szkoła Podstawowa nr 7 w Przemyślu powstała w 1948 roku w wyniku przekształcenia funkcjonującej od 1944 roku Szkoły Powszechnej Męskiej nr 7 im. Św. Stanisława Kostki. Wybrany na patrona placówki szkolnej utworzonej po II wojnie światowej św. Stanisław Kostka patronował wcześniej przemyskim szkołom istniejącym w okresie autonomii galicyjskiej i II Rzeczypospolitej. Pierwszą z nich była wzmiankowana w roku 1894 szkoła etatowa męska VI-klasowa im. Św. Stanisława, funkcjonująca następnie w roku 1901 jako Szkoła Wydziałowa Męska im. Św. Stanisława Kostki połączona ze szkołą ludową pospolitą. Szkoła ta w pierwszych latach działalności miała swoją siedzibę przy ul. Ratuszowej 1, a po roku 1903 przeniesiono ją do budynku przy ul. Wodnej 11. Nazwy, jakie nosiła placówka to: – Szkoła Wydziałowa III-klasowa Męska im. Św. Stanisława Kostki połączona ze Szkołą Ludową IV-klasową (od roku 1901), – Szkoła Powszechna VII-klasowa Męska im. Św. Stanisława Kostki w Przemyślu (w okresie II Rzeczypospolitej), – Publiczna Szkoła Powszechna Męska nr 7 im. Św. Stanisława Kostki w Przemyślu (lata 1944-1948), – Szkoła Podstawowa nr 7 im. Św. Stanisława Kostki (lata 1948-1950), – Szkoła Podstawowa nr 7 im. Juliana Marchlewskiego w Przemyślu (lata 1950-1965). Siedzibą szkoły był do 1939 roku budynek przy ul. Wodnej 11. Po II wojnie światowej szkoła mieściła się przy ul. Borelowskiego 12, a także posiadała oddział przy ul. Krasińskiego 37. Ze względu na złe warunki, w 1958 roku siedzibę szkoły przeniesiono do budynku przy ul. 3 Maja 38a. Rejon działalności szkoły w 1965 roku obejmował ulice: Cichą, Chłopickiego, Czwartaków, Daleką, Dwernickiego, Jastrzębią, Kazanowską, Kazanów, Kochanowskiego, Lelewela, Ludową, Mokrą, 3 Maja (numery parzyste), Orkana, Ostrołęcką, Owocową, Popielów, Prądzyńskiego, Pułaskiego, Sobieskiego, Studencką, Sułkowskiego, Tetmajera, Żwirki i Wigury. W dniu 8 IX 1965 roku Szkołę Podstawową nr 7 przyłączono do Szkoły Podstawowej nr 2, mającej swoją siedzibę w sąsiednim budynku przy ul. 3 Maja 38.