1. Akta stanu cywilnego gminy Gołonóg 1808-1825 Akta urodzeń z lat 1808-1816, 1818-1825, sygn. 1-33 Akta małżeństw z lat 1808-1816, 1818-1825, sygn. 34-59 Akta zgonów z lat 1808-1816, 1818-1825, sygn. 60--92 Księgi łączne z roku 1810, sygn. 93-97, Alegata z lat 1808-1813, 1815-1825, sygn. 98-119 2. Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej w Gołonogu 1826-1912 Wtóropisy akt urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1826-1922, sygn. 120-216, 301-304, 309-312, 317, 318 Alegata z lat 1826-1831, 1833-1838, 1840-1868, 1870-1922, sygn. 217-300, 305-308, 313-316, 319

Parafia Rzymskokatolicka w Gołonogu utworzona została 8 lipca 1675 r. przez biskupa krakowskiego Andrzeja Trzebnickiego. Obejmowała wsie: Gołonóg, Strzemieszyce Wielkie i Strzemieszyce Małe wydzielone z parafii Sławków, Ząbkowice wydzielone z parafii Chruszczobród oraz wieś Niemce (obecnie Ostrowy Górnicze, nazwę zmieniono w 1948 r.). Na początku XX w. z parafii wyłączono miejscowości Ząbkowice (dekret z 10 IX 1910 r.) i Strzemieszyce Wielkie (dekret z 10 II 1911 r.), w których utworzono nowe parafie. Obowiązujące w Księstwie Warszawskim od 1 maja 1808 roku przepisy Kodeksu Cywilnego Napoleona wprowadziły świecką, niezależną od wyznania, rejestrację aktów stanu cywilnego. Akta metrykalne sporządzać mieli urzędnicy stanu cywilnego, którymi w praktyce, ze względu na brak odpowiednio wykształconych urzędników świeckich, zostali duchowni miejscowo właściwych parafii. Prowadzili oni trzy odrębne serie ksiąg, nazywanych również rejestrami, przeznaczonych dla zapisu akt urodzeń, małżeństw i zgonów. Po upływie roku poszczególne księgi zamykano i zakładano nowe. Oprócz wspomnianych powyżej rejestrów urzędy stanu cywilnego gromadził tak zwane alegata (określane także terminami: aneksy, dowody do akt małżeństw, akta zbiorowe), składające się z dokumentów potwierdzające zdolność prawną danych osób do zawarcia małżeństwa. Kontroli sposobu sporządzania ksiąg metrykalnych dokonywali sędziowie powiatowych sądów pokoju lub ich zastępcy. Kontrolujący sporządzał protokół ze swoich czynności, odnotowując w nim błędy i uchybienia Ustawodawstwo Księstwa Warszawskiego w zakresie prowadzenia akt stanu cywilnego zmienił, uchwalony 13 czerwca 1825 roku, Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego. Z dniem 1 stycznia 1826 roku przywrócono wyznaniowy charakter rejestracji metryk stanu cywilnego. Duchowni, pełniący równocześnie funkcję urzędników stanu cywilnego, sporządzali dwa identyczne egzemplarze aktów. Pierwszy z nich wpisywany do ksiąg zwanych unikatami, pozostawał w parafiach i przeznaczony był dla potrzeb kościoła. Unikaty prowadzono w trzech seriach. Odrębnie rejestrowano w nich akta urodzeń, małżeństw i zgonów. Każda z wspomnianych ksiąg wykorzystywana była przez kilka lat, aż do momentu zapisania wszystkich kart. Drugi egzemplarz aktów, nazywany duplikatem, przekazywany był do archiwów wydziałów hipotecznych przy właściwych sądach i miał służyć władzom świeckim. Duplikat stanowiła jedna księga, podzielona na trzy części, tj. na akta urodzeń, małżeństw i zgonów, która zamykana była po upływie roku kalendarzowego. Z końcem roku osoba prowadząca wpisy dokonywała adnotacji o ilości poszczególnych aktów oraz sporządzała alfabetyczny indeks osób urodzonych, zaślubionych i zmarłych, przy czym w skorowidzu małżeństw na pierwszym miejscu umieszczano zawsze nazwisko mężczyzny. Zasady gromadzenia alegat pozostały niezmienione. Nadzór nad sposobem prowadzenia ksiąg metrykalnych w parafiach rzymskokatolickich sprawowali dziekani. Sprawdzali oni numerację kart, pieczętowali księgi, kontrolowali również zgodność zapisów unikatu i duplikatu. Do 1867 roku akta sporządzano w języku polskim. Od 1868 roku, zgodnie z postanowieniami Komitetu Urządzającego Królestwa Polskiego wprowadzono język rosyjski. Na przełomie 1867 i 1868 roku zaczęto również stosować podwójną datację według kalendarza gregoriańskiego, używanego dotychczas w Królestwie Polskim (nowy styl) i juliańskiego, obowiązującego w Cesarskie Rosyjskim (stary styl). W XIX wieku różnica pomiędzy kalendarzem juliańskim, a gregoriańskim wynosiła 12 dni. Od 1 marca 1900 roku zwiększyła się ona do 13 dni. Przedstawione powyżej zasady rejestracji akt stanu cywilnego z tylko niewielkimi modyfikacjami obowiązywały na terenie byłego zaboru rosyjskiego do roku 1945 roku. Z dniem 1 stycznia 1946 roku utworzono, na podstawie przepisów dekretu Rady Ministrów z dnia 25 września 1945 roku Prawo o aktach stanu cywilnego, państwowe urzędy stanu cywilnego. [na podstawie notatki informacyjnej, oprac. M. Marchewka, Katowice 2014]

KM D.0002.6.2014, 10.12.2014, zmikrofilmowano jednostki archiwalne o sygnaturach 1, 3, 6-7, 9, 11-33, 35-36, 38, 40-60, 62, 64, 66, 68, 70-77, 80-97, 120-152, 279, 282-283, 290, 292