Księgi urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1869-1921, sygn. 1-53 Akta zbiorowe dotyczące lat 1908-1921, sygn. 54

Instytucja prowadzenia metryk kościelnych sięga swoim rodowodem konstytucji soboru trydenckiego z XVI wieku. Pierwsze państwowe urzędy stanu cywilnego zostały natomiast wprowadzone na ziemiach polskich, wzorem francuskim, na początku wieku XIX. Na mocy konstytucji Księstwa Warszawskiego w 1807 r. wprowadzony został Kodeks Napoleona. Na jego podstawie dekret Fryderyka Augusta księcia warszawskiego wprowadził cywilne akta stanu cywilnego. Od 1808 r., księgi urodzeń, małżeństw i zgonów bez względu na wyznanie, prowadzić mieli urzędnicy, którymi w praktyce, ze względu na brak odpowiednio wykształconych urzędników świeckich, zostawali proboszczowie miejscowo właściwych parafii. Od 1826 r. na terenie Królestwa Polskiego zmieniono przepisy dotyczące sporządzania aktów stanu cywilnego. Od tego roku zaczęły obowiązywać przepisy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego. Funkcję urzędników stanu cywilnego powierzono duchownym, a same akta przybrały charakter wyznaniowy. Duchowni, jako urzędnicy państwowi, sporządzali dwa identyczne egzemplarze ksiąg stanu cywilnego, rejestrując w nich fakty stanu cywilnego osób wyznania rzymskokatolickiego z terenu parafii. Drugi egzemplarz - duplikat, prowadzony w księdze zawierającej wpisy z jednego roku przekazywany był do archiwów hipotecznych przy miejscowo właściwych sądach. Oprócz ksiąg urodzeń, małżeństw i zgonów urzędnicy prowadzili także alegata czyli akta zbiorcze, załączniki do akt małżeństw. Księgi prowadzone były w języku polskim do 1868 r., kiedy to wprowadzony został urzędowy język rosyjski. W czasie I wojny światowej w 1915 r. na terenie Królestwa Polskiego zajętego przez Niemcy i Austro-Węgry do prowadzenia ksiąg wprowadzono ponownie język polski. Stan ten utrzymał się w dawnym zaborze rosyjskim, który wszedł w skład II Rzeczypospolitej do 1945 roku. Siemonia to wieś o średniowiecznym rodowodzie, leżąca w granicach księstwa siewierskiego, będącego od XV wieku własnością biskupów krakowskich. W XIX wieku wchodziła w skład powiatu będzińskiego i gminy Bobrowniki. Parafia w Siemoni miała być erygowana przez biskupa krakowskiego Iwo Odrowąża w 1225 roku. Granice parafii nie ulegały większym zmianom do początku XX wieku. W XIX wieku obejmowała wsie: Siemonia, Bobrowniki, Brzękowice, Dobieszowice, Góra Siewierska, Kolonia Wesoła, Rogoźnik, Strzyżowice, Twardowice, Wymysłów, Żychcice. Bobrowniki i Żychcice dołączono do parafii w 1820 r. wydzielając je z parafii Kamień na Górnym Śląsku. Związane to było z przyłączeniem dekanatu bytomskiego do diecezji wrocławskiej a księstwa siewierskiego do diecezji krakowskiej, ustanawiając tym samym kordon graniczny między tymi wsiami a macierzystą parafią. Stan ten trwał przez ponad 80 lat. W 1868 r. powstał w Bobrownikach kościół filialny, zaś obydwie wsie wydzielono z parafii w Siemoni w 1904 r. i erygowano oddzielną parafię w Bobrownikach. Następne zmiany w siemońskiej parafii nastąpiły dopiero w 1937 r. kiedy wieś Strzyżowice przyłączono do nowopowstałej parafii w Psarach i później w 1957 r. kiedy utworzono nową parafię w Rogoźniku. [na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. P. Matuszek, Katowice 2016]

KM 15.12.2016 r.