1. Akta notarialne z lat 1921-1937, sygn. 1-23. 2. Rejestry, 1921-1930, sygn. 24-26.

Na terenie Prus notariusze wchodzili w skład organizacji sądowej. Ich jurysdykcja rozciągała się na okręg przy którym urzędowali. Byli urzędnikami państwowymi, podlegali Ministerstwu Sprawiedliwości i byli nadzorowani przez prezydentów wyższego sądu krajowego. Edykt z 1794 r. dość szczegółowo ustalał przepisy w zakresie działania i wzorów aktów sporządzanych przez notariuszy . W XIX w. zakres czynności rozszerzył się. Zgodnie z ustawą z 11VII 1845 r. rozdzielono sprawy dobrej woli pomiędzy sądem a notariuszami. Do sądów należały sprawy umów, spadków oraz sprawy sporne. Do kompetencji notariuszy, natomiast należały sprawy związane z pełnomocnictwami, opieki nad spadkiem czy umów dzierżawczych. notariusz nie mógł załatwić czynności notarialnej, w której występował jako adwokat. Ustawa z 1899 r. nie wprowadzała zmian w zakresie kompetencji notariuszy, a jedynie spowodowała ujednolicenie przepisów w zakresie wykonywanych czynności. Notariusze byli urzędnikami państwowymi publicznego zaufania. Kandydat na notariusza musiał mieć wykształcenie prawnicze i kwalifikacje na urząd sędziego. Kancelarie notariuszy umieszczano w miastach liczących powyżej 10 tys. mieszkańców. Swoje czynności mogli prowadzić w całym okręgu wyższego sądu krajowego, który w Prusach obejmował zwykle jedną prowincję. Nie doszło jednak do podniesienia rangi zawodu notariusza przez utworzenie izb notarialnych oraz rozdzielenia jurysdykcji dobrej woli od spornej, oraz notariatu od izby obrońców, jak tego domagali się niemieccy prawnicy. Notariusz zobowiązany był do prowadzenia następujących ksiąg: 1. repertorium, 2. księgi protestów, 3. księgi depozytów, 4. księgi przychodów i rozchodów. Językiem urzędowym był język niemiecki. Martin Schindler prowadził kancelarię w latach 1921-1937. Pierwszy wpis w rejestrze nosi datę 26.08.1921 r., natomiast ostatni 02.01.1937 r. [na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Janina Wolanin, Gliwice 2003]

KM 16.12.2003, 0010-7