rejestry notarialne 1862-1864, sygn. 1; akta notarialne 1862-1872, sygn. 2-21;

Notariusze byli bezpośrednimi, niesędziowskimi urzędnikami państwowymi pełniącymi służbę wiary publicznej. Nowożytny kształt notariatu w Prusach zaczął formować się w pierwszej połowie XIX wieku. Podstawy prawne jego działania stanowiła powszechna ordynacja sądowa i rozkaz gabinetowy króla Fryderyka Wilhelma z dnia 20 czerwca 1816 roku. Następnie sprawy te regulowała ustawa o aktach notarialnych z dnia 11 lipca 1845 roku, nowelizowana w 1880 i 1890 roku. W 1900 roku weszły w życie ustawy o sądownictwie niespornym precyzujące terytorialny i rzeczowy zakres działalności notariuszy oraz sposoby ich mianowania i tryb sporządzania aktów prawnych. Dalsze uregulowania dotyczące notariatów wprowadzono w 1912, 1919r. I w okresie Republiki Weimarskiej oraz rozporządzeniami Rzeszy z 1924, 1933 i 1939r. Notariusze powołani byli do sporządzania dokumentów tzw. Prawa wolnego: oświadczeń z mocą dokumentów publicznych, pełnomocnictw i umów. Musieli posiadać więc prawnicze wykształcenie i praktykę zawodową. Notariuszami zostawali z reguły adwokaci mianowani dożywotnio na to stanowisko przez ministra sprawiedliwości. Przydzielano ich do sądu wyższej instancji, z którym pokrywał się ich terytorialny zakres działania i mieli obowiązek utrzymywania kancelarii w mieście powyżej10 tysięcy mieszkańców. [Na podstawie: Bär M., Die Behördenverfassung in Westpreussen seit der Ordenszeit, Danzig 1912, oprac. M. Panter, Gdańsk 2008]

Wynik skontrum (1995-1997): 21 j.a. = 0,4 mb.