Akta notarialne z lat 1925-1933; 16 j.a. Rejestry notarialne z lat 1925-1933; 2 j.a.

Notariusz Ludwik Lichoniewicz miał swoją siedzibę w Chodzieży. Jego akta obejmują lata 1925 - 1933. W okresie międzywojennym, w odrodzonym państwie polskim, na terenie byłego zaboru pruskiego, zachowano w zasadzie niemieckie przepisy notarialne. Rozporządzenie ministra byłej dzielnicy pruskiej z 1921 roku zmieniało tylko zasadę mianowania notariuszy - teraz leżało to w kompetencji ministra sprawiedliwości. Notariusz poświadczał podpisy pod umowami stron, sporządzał dokumenty dla stron nie umiejących czytać i pisać, spisywał kontrakty dzierżawne, umowy dotyczące prawa własności, testamenty, przyjmował protesty wekslowe. Ogólnie zatem notariusz sporządzał dokumenty z zakresu sądownictwa niespornego. Za wykonanie swych czynności pobierał opłaty. Sporządzone przez niego dokumenty musiały mieć przepisaną prawem formę. Na produkcję aktową notariusza składały się: akta notarialne, rejestry notarialne, protesty weksli i księgi depozytów. W 1933 roku weszło w życie, rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Prawo o notariacie. Określiło ono notariusza jako funkcjonariusza publicznego powołanego do sporządzania aktów i dokumentów. Sprecyzowało prawa i obowiązki notariuszy, rodzaj prowadzonych ksiąg, tryb ich prowadzenia i przechowywania. Notariusz pełnił swoje czynności na terenie podległym sądowi okręgowemu. Notariusze zyskali nowe organy w postaci walnego zgromadzenia, izby notarialnej i rady notarialnej. Ta ostatnia wykonywała nadzór nad notariuszami okręgu izby, czyli na terenie podległym sądowi apelacyjnemu. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Z. Ziółkowska, Piła, 1971]

Inwentarz w bazie IZA