Materiały archiwalne z lat 1701-1944 podzielono na trzy serie: akta administracyjne (23 j.a.), akta majątkowe i finansowe (11 j.a.) oraz metrykalia i spisy parafian (7 j.a) oraz podserie tematyczne. Poza seriami: 1 j.a. (Varia). Wszystkie zachowane księgi metrykalne i zapowiedzi z lat 1773-1942 znajdują się w „Zbiorze ksiąg stanu cywilnego i zapowiedzi przedślubnych parafii ormiańskokatolickich z dawnych Kresów Rzeczpospolitej”, seria „Parafia ormiańskokatolicka w Tyśmienicy”.

Początki parafii ormiańskiej w Tyśmienicy sięgają wieku XVII, kiedy to w 1679 r. z inicjatywy Dominika Potockiego zbudowano pierwszy drewniany kościół p.w. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Dziesięć lat później Konstancja Potocka nadała Ormianom w Tyśmienicy przywilej, przeznaczając coroczną kwotę na utrzymanie księdza ormiańskiego, przywilej był potwierdzany przez kolejnych właścicieli miasta. W połowie XVIII w. pensja proboszcza została podwyższona, a parafia zyskała także grunty nad rzeką Woroną, gdzie powstała cegielnia. W tym samym czasie przystąpiono do budowy nowego, murowanego kościoła na terenie zakupionym od m.in. od Ormianina Abrahama Krzysztofowicza. Budowa kościoła, przerwana pożarem Tyśmienicy w 1763 r. trwała do lat 80-tych XVIII w. W 1791 r. kościół konsekrowano p.w. Św. Kajetana Wyznawcy, którego wizerunek, cudami słynący, znajdował się w poprzedniej, drewnianej świątyni prawdopodobnie od początku jej istnienia. W 1802 r. w Tyśmienicy miało miejsce trzęsienie ziemi, które poważnie uszkodziło budynek kościoła. Przy okazji spisu parafian w 1808 r., który oszacował liczbę wiernych na 302 osoby i 62 domostwa, ówczesny proboszcz Antoni Borkowski zanotował: „Kościół Tysmieniecki Ormięski y Rezidencia Proboszczoska są tak zdezelowane iż wielkiej potrzebuią reparacyi”. W 1819 r. przeprowadzono remont świątyni, nie był on jednak raczej całkowity, ponieważ 30 lat później proboszcz Grzegorz Moszoro nadal odrestaurowywał budynek. Jednocześnie, na skutek osiedlania się bogacących się Ormian na wsi oraz kształceniu się w większych ośrodkach galicyjskich, liczba parafian systematycznie malała. W 1822 r. zanotowano 210 parafian w Tyśmienicy i 19 w innych miastach i wsiach wchodzących w skład parafii. Po kolejnym pożarze miasta w 1866 r., kościół ponownie został konsekrowany pod wezwaniem Św. Kajetana dopiero 20 lat później. Parafia liczyła wówczas około 200 wiernych. Przed I wojną światową liczba ta zmalała do 135 osób. Po wojnie parafia przez dłuższy czas nie posiadała proboszcza, funkcję dojeżdżającego administratora pełnił proboszcz w Stanisławowie ks. Franciszek Komusiewicz. Dopiero w 1936 r. probostwo objął ks. Józef Depowski. Ostatnim proboszczem był ks. Jan Lechowski, który w 1946 r. wyjechał na Dolny Śląsk. Część wyposażenia kościoła i archiwaliów parafialnych trafiła do Gdańska i Gliwic. Budynek kościoła parafii ormiańskokatolickiej w Tyśmienicy został zburzony w latach 50-tych XX w. Obecnie ocalałymi archiwaliami i muzealiami opiekuje się Fundacja Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich.