akta cechu garncarzy 1557-858 (40 j.a.), akta cechu młynarzy 1794 (2 j.a.), akta cechu krawców 1853 (1 j.a.), akta cechu piekarzy 1479 (1 j.a.), akta cechu rzeźników 1455-1906 (4 j.a.), akta cechu stolarzy 1891-1914 (1 j.a.), akta cechu sukienników 1738 (1 j.a.), akta cechu szewców 1493-1863 (28 j.a.), akta różnych cechów 1791-1868 (4 j.a.), potwierdzenie dokumentu arcyksięcia Leopolda Wilhelma z 1662 roku, w sprawie rozporządzenia dla cechu krawców i sukienników odnośnie wystawiania towarów na jarmarkach b.d. (1 j.a.)

Cechy były to zawodowe organizacje rzemieślników, do których należeli wszyscy majstrowie chcący uprawiać rzemiosło w mieście. Zasadniczym celem cechów była obrona interesów ich członków przed kupcami oraz przed konkurencją ze strony rzemieślników nie zrzeszonych w cechu a także przed majstrami innych specjalności.Do głównych zadań cechu należało wykształcenie uczniów i czeladników na przyszłych mistrzów cechowych . W Paczkowie w XVIII w. było 12 majstrów piekarzy i cukierników, 24 rzeźników, 22 młynarzy, 23 krawców, 52 szewców 13 wspólnie zrzeszonych majstrów cechów kuśnierz, garbarzy i rękawiczników, 21 wspólnych cechów tkaczy, dziewiarzy i pasmanterników, 17 rymarzy i siodlarzy, 13 kołodziei, 18 szklarzy, stolarzy i tokarzy, 20 kowali, ślusarzy i blacharzy, 11 bednarzy, 16 garncarzy, i 12 murarzy. Razem w Paczkowie było 274 majstrów. Rzemiosło w Paczkowie nie stanowiło dużej siły dlatego większość cechów pokrewnych łączyła się w większe organizacje aby łatwiej można było bronić własnych interesów. Upadek znaczenia cechów nastąpił w XIX w. wraz ze zmianami przepisów miejskich i przemysłowych., chociaż warsztaty rzemieślnicze przetrwały do czasów nam współczesnych. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Janina Domska , Opole 2003]

zmikrofilmowano jednostki archiwalne o sygnaturach 44-47, 51-54