Cz.1 Akta urodzeń, małżeństw, zgonów 1826-1865 sygn. 1-40, Alegaty 1826, 1827, 1830-1835, 1839, 1845, 1847, 1848, 1850, 1852, 1859, 1861-1862 sygn. 41-57 Cz. 2 Akta UMZ 1866-1879 sygn. 58-71 ( 14 j.a), Alegata 1872 sygn. 72 (1j.a), Cz.3 38 j.a 0,55 mb, Akta UMZ 1880-1900 sygn.73-93 (21j.a), Alegata 1880-1883, 1886-1887, 1889-1895, 1897-1900, sygn. 94 -110 (17 j.a), akta urodzeń, małżeństw, zgonów 1901 -1917 sygn. 111-120, 137-143, alegaty 1901-1917 sygn. 121-127, 129-130, 132-136, 144-145, akta zbiorowe 1907-1908 sygn. 128, 131

Nazwa zespołu umowna. Parafia Rzymskokatolicka p.w.Św. Jana Chrzciciela w Stanisławowie, w 1827 roku parafia obejmowała miejscowości: Kąty Wielgi, Kokosia Wólka, Ołdakowizna, Rętków, Rządza, Sokule, Stanisławów, Zalesie; w latach 1905-1907 miejscowości w parafii: Beredy, Borucza, Brzozowo, Cichowo, Flakowizna, Folwark Stanisławów, Głęboczyca, Głębowizna, Guzowizna, Kaimowizna, Kajdanowizna, Katarzynów, Kąty Gołębiowizna, Kąty- Miąski, Kąty- Wielgi, Kopaczew, Libertów, Lubomin, Ładzyń, Mały Stanisławów, Ogrodziska, Ołdakowizna, Paluchy, Papiernia, Porąb, Poręba, Prądzewo, Radziowizna, Retków, Rządza, Sokóle, Stanisławów, Suchowizna, Szledaki, Tadeuszowo, Wiktorowo, Wólka Czarnińska, Wólka Kokosia, Wólka Konstancja, Wólka Piecząca, Zalesie, Zofka. Po powstaniu styczniowym, w 1868 r. parafię Stanisławów włączono do dekanatu nowomińskiego, a parafie dotychczasowego dekanatu stanisławowskiego rozdzielono między dekanaty: miński i radzymiński. Kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela i Stanisława bpa został wzniesiony około 1530 roku w stylu późnogotyckim z inicjatywy Stanisława Szymborskiego, kanonika warszawskiego , późniejszego proboszcza stanisławowskiego. Parafia erygowana była w 1525 roku przez Rafała Leszczyńskiego bp płockiego. Pierwszym proboszczem był ksiądz Jan Majewski. Około 1620 r. kościół był restaurowany i wyposażony kosztem ks.Wardackiego .Gruntownie przebudowany w 1826 r. Zniszczony w 1944r. W latach 1957- 1962 zostaje odbudowany . Na mocy art.. 69 konstytucji z 1807r wprowadzony został w Księstwie Warszawskim Kodeks Napoleona, a wraz z nim urzędy i księgi stanu cywilnego. Dekret Króla Saskiego Fryderyka Augusta z 23.02. 1809r. regulował sposób prowadzenia akt stanu cywilnego (Dz PKW nr 9/10 art.. 1-12). W zasadzie księgi mieli prowadzić świeccy urzędnicy, w praktyce obowiązki te powierzono duchownym. Na mocy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego (Postanowienie Rady Administracyjnej z 3.11. 1825 Dodatek do rozdz. IV Dz. P. KP T.10) w 1825r akta stanu cywilnego złączono z księgami kościelnymi. Proboszcz parafii był jednocześnie urzędnikiem stanu cywilnego. Przepisy szczegółowo regulowały sposób prowadzenia ksiąg, ich kontroli (2 egz. protokółu sprawdzenia akt). Księgi prowadzono w formie duplikatów służących do zapisywania urodzeń, małżeństw, zgonów z jednego roku lub unikatów, gdzie zapisywano jeden rodzaj zdarzeń (tylko urodzenia, tylko małżeństwa, tylko zgonu) w jednej księdze z kilku lat aż do wyczerpania kart. Duplikaty przechowywały archiwa hipoteczne sądu pokoju, drugi w miejscu tworzenia. Nadzór nad księgami stanu cywilnego prowadzonymi przez proboszcza sprawował dziekan danego dekanatu oraz władze sądowe. Rada Państwa 04.06.1901r zwolniła sędziów pokoju z tego obowiązku (Zb. Pr i Rozp. Nr 67 poz.1346). Postanowieniem księcia namiestnika z 3.11. 1825r do spisywania aktów stanu cywilnego wyznań niechrześcijańskich wyznaczeni zostali burmistrzowie lub ich zastępcy. 24.06.1836 ukazało się prawo o małżeństwie (DzP KP T.18), które skutki cywilne zawarcia aktu oddawało sądom cywilnym,ograniczało swobodę wyznania dzieci z małżeństw mieszanych - katolików z prawosławnymi (musiały przyjąć prawosławie). (od 1847r odstępstwo od prawosławia karano jako przestepstwo.) Początkowo księgi prowadzono w języku polskim, od 1.01. 1868r na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w języku rosyjskim. W okresie XX-lecia Kościół Rzymskokatolicki opierał się na Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917r. Dekretem z 25.09.1945r wprowadzona została od 1.01. 1946r świecka rejestracja stanu cywilnego wykonywana przez świeckie urzędy stanu cywilnego (Dz.U. Nr 48 poz. 272 Prawo o aktach stanu cywilnego i 273 Przepisy wprowadzające prawo o aktach stanu cywilnego). Rozporzadzenie Ministra Administracji Publicznej i Sprawiedliwości z 24.11. 1945r w sprawie wykonywania prawa o aktach stanu cywilnego oraz przepisów wprowadzajacych to prawo (Dz.U. Nr 54 poz. 304) regulowało sposób funkcjonowania USC. Bibliografia: Prawo cywilne obowiązujace w guberniach Królestwa Polskiego T. I Petersburg 1875. Zbiór przepisów prawnych w sprawach rejestracji stanu cywilnego wydanych po odzyskaniu niepodległości państwowej Warszawa 1931opr. J. Litwin, A. Rżewski

Zmikrofilmowane księgi UMZ z lat 1826-1857 nr mikr.304127-304158