Cz. 1 Księgi urodzeń, małżeństw, zgonów 1827-1828, 1832-1862, 1863-1865 sygn. 1-33, 57-60, Alegaty 1815, 1820, 1821, 1829, 1831, 1860, 1847-1854 sygn. 34-36, 38-40, 45, 50-56, Protokóły kontroli akt: sygn 37 (1827), 41 (1838), 42 (1839), 43 (1840), 44 (1841), 46 (1843), 47 (1844), 48 (1845), 49 (1846), cz. 2 Księgi urodzeń, małżeństw, zgonów 1866-1900 sygn. 61-96, ( sygn. 81-82 tylko Urodzeń, małżeństw 1885-1886), Alegaty 1882-1910, 1912-1913 sygn. 97-115, 127-138, akta urodzeń, małżeństw, zgonów 1901-1914 sygn. 116-126, 139-141,akta urodzeń, małżeństw, zgonów (duplikat) 1916-1918, sygn.142-144, alegaty 1918, sygn. 145

Nazwa zespołu umowna. Aktotwórca: Żydowska Gmina Wyznaniowa w Kosowie, W powiecie sokołowskim żydowskie okręgi bożnicze znajdowały się w Kosowie (1855 żydów), Sokołowie (5375 Żydów), Sterdyni (785Ż). W aktach z XX wieku występują głównie wpisy dotyczące mieszkańców Kosowa-osady, a sporadycznie sąsiednich miejscowości: Dembe, Łomnica, Olszew, Skibniew, Rytele Olechny, Rytele Święckie, Sokołów, Sterdyń, Stoczek, Telaki, Tosie, Wyszków. W Kosowie w XIX wieku istniała drewniana bóżnica. Synagoga, ul. Łąkowa 6, zbudowana w początku XX wieku, znajdowała się w dobudówce do dawnego młyna. W 1827 roku mieszkało tu 315 Żydów, a w 1939 - około 1400. W utworzonym tu przez hitlerowców getcie uwięziono oprócz miejscowych, także Żydów z Kalisza, Wyszkowa, Mławy i Ostrowii Mazowieckiej. Jesienią 1942 wszyscy zostali wywiezieni do obozu zagłady w Treblince. Na mocy art.. 69 konstytucji z 1807 r. wprowadzony został w Księstwie Warszawskim Kodeks Napoleona, a wraz z nim urzędy i księgi stanu cywilnego. Dekret Fryderyka Augusta z 23. 02.1809r regulował sposób prowadzenia akta stanu cywilnego (Dz PKW nr 9/10 art.. 1-12). W zasadzie księgi mieli prowadzić świeccy urzędnicy, w praktyce obowiązki te powierzono duchownym. Na mocy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego (Dz. P. KP T.10) w 1825r akta stanu cywilnego złączono z księgami kościelnymi. Proboszcz parafii był jednocześnie urzędnikiem stanu cywilnego, postanowieniem księcia namiestnika z 3.11. 1825r do spisywania aktów stanu cywilnego wyznań niechrześcijańskich wyznaczeni zostali burmistrzowie lub ich zastępcy. Dla Żydów obowiązywały dodatkowe postanowienia Rady Administracyjnej z 7.09.1830r wg którego rabini powinni wpisywać po odbyciu obrządku religijnego, informacje do akt stanu cywilnego. Żydzi często nie wywiązywali się z obowiązku sporządzenia akt w ciągu 8 dni od narodzin dziecka. Akt małżeństwa osób wyznania niechrześcijańskiego spisywano w urzędzie tuż po ceremonii zaślubin , w obecności zaślubionych, rabina, 2 świadków. Kontrole powierzono urzędnikom cywilnym. 24.06.1836 ukazało się prawo o małżeństwie (Dz. P KP T.18), które skutki cywilne zawarcia aktu oddawało sądom cywilnym. Wobec osób wyznania mojżeszowego wydano wiele dodatkowych przepisów np.. O zapowiedziach (KRS i OPZ 29.12.1825, 26.03.1827, 14.07.1827), o zaprowadzeniu okręgów dozorów bożniczych (RA- 7.09.1830 Dz. P T. XIII s.147), o prowadzeniu ksiąg wyznań niechrześcijańskich (KU -24.10.1869, 15.01. 1871). Początkowo księgi prowadzono w języku polskim, od 1.01. 1868 r. na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w języku rosyjskim. Dekretem z 25.09.1945r wprowadzona została od 1.01. 1946r świecka rejestracja stanu cywilnego wykonywana przez świeckie urzędy stanu cywilnego. Księgi prowadzono w formie duplikatów służących do zapisywania urodzeń, małżeństw, zgonów z jednego roku lub unikatów, gdzie zapisywano jeden rodzaj zdarzeń (tylko urodzenia, tylko małżeństwa, tylko zgonu) w jednej księdze z kilku lat aż do wyczerpania kart. Duplikaty przechowywały archiwa hipoteczne sądu pokoju, drugi w miejscu tworzenia. Nadzór nad księgami stanu cywilnego prowadzonymi przez urzędnika sprawowały władze sądowe (do 1901 r).

w czasie skontrum stwierdzono, że sygn. 38 i 39 zawierają akta innego zespołu, więc je wyłączono