Zawartość na podstawie karty A z III 1995 Elżbieta Sałamacha Sprawozdania z zakresu szpitalnictwa 1931-1937 sygn. 1 Ewidencja personelu 1927-1931 sygn. 2 Epidemiologiczne karty sprawozdawcze 1935-1942 sygn. 3-5 Dziennik główna [Księgi ewidencji chorych] 1911-1939 sygn. 6-30 Wykazy podopiecznych, którym udzielono pomocy b.d. Sygn. 31

Pierwszy szpital w Łukowie liczący tylko 4 łóżka powstał ok.. 1840r. W roku 1859 lekarz powiatowy Józef Ziomczyński mający dom na ul. Browarnej wynajął go na potrzeby szpitala. Lokal ten był większy i składał się już z 5 pokoi, sieni, piwnicy i komory w podwórzu. Po odpowiednim przygotowaniu pomieszczeń 10 listopada 1859 r. otworzono szpital pod wezwaniem Św. Tadeusza, patrona Diecezji Podlaskiej. Na nadanie wskazanego imienia otrzymano zezwolenie Komisji Spraw Wewnętrznych i Duchownych. 8 lipca 1863 r. na posiedzeniu Rady Opiekuńczej i Powiatowej zatwierdzono przeniesienie szpitala do gmachu Pijarów na I piętro, gdyż budynek na ulicy Browarnej leżał na błotnistym podłożu i nie spełniał wymogów zdrowotnych i był zbyt mały, bo szpital rozrósł się do 10 łóżek. Parter zajmowało wojsko. Dopiero w 1865 r. wojsko zwalniło jedną kondygnację i cały budynek przeszedł na użytek szpitala. Do opieki nad chorymi zaangażowano Siostry Miłosierdzia tzw. Szarytki. W 1888r władze rosyjskie chciały je zastąpić rosyjskimi krzyżankami. Kolejni ordynatorzy dr Antoni Tryjarski i Bronisława Nowińska gromadzili fundusze i przeprowadzili remont gmachu i unowocześnili wyposażenie. Część pieniędzy przepadła w czasie I wojny, ale dzięki energii ordynatora dr Bronisława Chącińskiego nie tylko przetrwał, ale rozrósł się do 70 łóżek i udzielał pomocy ok.. 1300 chorym w roku. Szpital w tym czasie utrzymywał się niemal wyłącznie z opłat za leczenie chorych oraz niewielkich funduszy przekazywanych od władz miasta oraz gmin. W czasie okupacji niemieckiej utworzono drugi szpital dla chorych zakaźnie na ul. 11 listopada utrzymywany przez władze niemieckie, a potem Sejmik Samorządowy pod nazwą Szpital Epidemiczny. Po jego zlikwidowaniu w 1924r, utworzono przy Szpitalu Świętego Tadeusza, który przeszedł pod zarząd Sejmiku, oddział zakaźny liczący 10 łóżek. Naczelni lekarze szpitala w 20-leciu: dr Rakowiecki, Leon Kiernicki, Michał Studziński. Po II wojnie władze zaniechały używania imienia świętego patrona. W lipcu 1962 został oddany do użytku Szpital Powiatowy o 350 łóżkach. Zlokalizowano w nim 15 różnych poradni specjalistycznych. Obecnie Szpital mieści się na ul. Dr Andrzeja Rogalińskiego (d. 700-lecia). 27 października 2006r wrócił do dawnej nazwy.

2005 rozwiązano skrót "Św."