Akta zgonów 1885-1894 sygn.1, Akta urodzeń 1886-1896 sygn. 2, Akta zgonów 1895-1899 sygn. 3, Akta urodzeń 1897-1902 sygn. 4, Akta urodzeń 1902-1907 sygn. 5, akta zgonów 1900-1907 sygn. 6, akta małżeństw 1883-1911 sygn. 7, akta urodzeń 1907 (od aktu 123) - 1912 sygn.8, akta zgonów 1907-1939 sygn. 9-11, 15, księga małżeństw 1912-1939 sygn.12, 14, księga urodzeń 1913-1921 sygn.13, 19, akta zbiorowe małżeństw 1935, 1938,1939, sygn.16,17,18, akta zbiorowe urodzeń 1917-1921 [1939-2021], sygn.20

Nazwa zespołu umowna. Parafia Rzymskokatolicka pw. Jana Chrzciciela w Pniewniku. Zmieniała przynależność dekanalną m.in. należała do dekanatów: okuniewskiego, stanisławowskiego, radzymińskiego, jadowskiego (po 1918r) W 1827 roku parafia położona na terenie powiatu stanisławowskiego obejmowała miejscowości: Kwaśnianka, Noiszew, Nowa Wieś, Pniewnik, Radoszyna, Roguszyn Decie, Roguszyn Leśniki, Roguszyn Stary, Ruda Młyn, Świętochów Połazie, Świętochów Stary, Świętochów Trawy, Szczurów, Zakrzew. W końcu XIX wieku parafia obejmowała wsie: Adampol, Dąbrowa, Decie, Jaczewek, Joanin, Kwaśnianka, Leśniki, Marcelin, Modecin, Nojszew, Nowa Wieś, Olszyny, Ostaszki, Ostrówek, Piękny Lasek, Piwki, Pniewnik, Połazie, Radoszyna, Roguszyn, Ruda, Rudki vel Rutki, Sąchocin, Szczurów, Świdrów, Świętochów Nowy, Świętochów Stary, Trawy, Wiktoria, Zakrzew. Na mocy art.. 69 konstytucji z 1807r wprowadzony został w Księstwie Warszawskim Kodeks Napoleona, a wraz z nim urzędy i księgi stanu cywilnego. Dekret Króla Saskiego Fryderyka Augusta z 23.02. 1809r. regulował sposób prowadzenia akt stanu cywilnego (Dz PKW nr 9/10 art.. 1-12). W zasadzie księgi mieli prowadzić świeccy urzędnicy, w praktyce obowiązki te powierzono duchownym. Na mocy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego (Postanowienie Rady Administracyjnej z 3.11. 1825 Dodatek do rozdz. IV Dz. P. KP T.10) w 1825r akta stanu cywilnego złączono z księgami kościelnymi. Proboszcz parafii był jednocześnie urzędnikiem stanu cywilnego. Przepisy szczegółowo regulowały sposób prowadzenia ksiąg, ich kontroli (2 egz. protokółu sprawdzenia akt). Księgi prowadzono w formie duplikatów służących do zapisywania urodzeń, małżeństw, zgonów z jednego roku lub unikatów, gdzie zapisywano jeden rodzaj zdarzeń (tylko urodzenia, tylko małżeństwa, tylko zgonu) w jednej księdze z kilku lat aż do wyczerpania kart. Duplikaty przechowywały archiwa hipoteczne sądu pokoju, drugi w miejscu tworzenia. Nadzór nad księgami stanu cywilnego prowadzonymi przez proboszcza sprawował dziekan danego dekanatu oraz władze sądowe. Rada Państwa 04.06.1901r zwolniła sędziów pokoju z tego obowiązku (Zb. Pr i Rozp. Nr 67 poz.1346). Postanowieniem księcia namiestnika z 3.11. 1825r do spisywania aktów stanu cywilnego wyznań niechrześcijańskich wyznaczeni zostali burmistrzowie lub ich zastępcy. 24.06.1836 ukazało się prawo o małżeństwie (DzP KP T.18), które skutki cywilne zawarcia aktu oddawało sądom cywilnym,ograniczało swobodę wyznania dzieci z małżeństw mieszanych - katolików z prawosławnymi (musiały przyjąć prawosławie). (od 1847r odstępstwo od prawosławia karano jako przestepstwo.) Początkowo księgi prowadzono w języku polskim, od 1.01. 1868r na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w języku rosyjskim. W okresie XX-lecia Kościół Rzymskokatolicki opierał się na Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917r. Dekretem z 25.09.1945r wprowadzona została od 1.01. 1946r świecka rejestracja stanu cywilnego wykonywana przez świeckie urzędy stanu cywilnego (Dz.U. Nr 48 poz. 272 Prawo o aktach stanu cywilnego i 273 Przepisy wprowadzające prawo o aktach stanu cywilnego). Rozporzadzenie Ministra Administracji Publicznej i Sprawiedliwości z 24.11. 1945r w sprawie wykonywania prawa o aktach stanu cywilnego oraz przepisów wprowadzajacych to prawo (Dz.U. Nr 54 poz. 304) regulowało sposób funkcjonowania USC. Bibliografia: Prawo cywilne obowiązujace w guberniach Królestwa Polskiego T. I Petersburg 1875. Zbiór przepisów prawnych w sprawach rejestracji stanu cywilnego wydanych po odzyskaniu niepodległości państwowej Warszawa 1931opr. J. Litwin, A. Rżewski