Księgi zgonów z lat 1840-1848, sygn. 1

Obowiązek rejestracji urodzeń, małżeństw i zgonów Żydów spoczywał na magistratach. Spisy te sporządzano dla celów ewidencyjnych. Edykt z 11 marca 1812 roku (Edikt betreffend die bürgerlichen Verhältnisse der Juden) podzielił Żydów na dwie grupy: naturalizowanych i nienaturalizowanych. Do pierwszej grupy należeli ci, którzy posiadali określony majątek, mieli stałe miejsce zamieszkania i stałą pracę i decydowali się przyjąć dziedziczne nazwisko. Byli ono wpisywani na listę obywateli oraz zobowiązano ich do rejestracji urodzeń, małżeństw i zgonów przez władzami miejskimi lub, w przypadku mieszkańców wsi, u landrata. Żydzi nienaturalizowani nie mieli obowiązku cywilnej rejestracji. Kolejne rozporządzenie z 30 marca 1847 roku (Verordnung betr. die Geburten, Heiraten und Sterbefall, deren bürgerliche Beglaubigung durch die Ortsgerichte erfolgen muß) dotyczyło cywilnego poświadczania urodzin, małżeństw i zgonów Żydów i dysydentów. Na mocy ustawy o rejestracji stanu cywilnego Żydów (Gesetz über die Verhältnisse der Juden) z 23 lipca 1847 roku funkcje te przejęły sądy powiatowe. Dwoista forma rejestracji tj. cywilna - dla Żydów i dysydentów i wyznaniowa – dla pozostałych obywateli, była prowadzona do 1874 roku. Wówczas to, na mocy ustawy Gesetz über Beurkundung und die Form die Eheschliesung, całe państwo pruskie podzielono na okręgi stanu cywilnego, zaś czynność rejestracji stanu cywilnego powierzono specjalnym urzędnikom stanu cywilnego, mianowanym przez władze administracyjne

baza danych PRADZIAD